Ψηλά στην Αριστοτέλους συνάντησα έναν που προσπαθούσε να πείσει γατάκι να πλησιάσει να φάει από κονσέρβα που μόλις είχε ανοίξει στο πεζοδρόμιο. “Την αγόρασα γι’ αυτό”, μου είπε. Προς το τέρμα κάποιος άλλος, ηλικιωμένος κι αυτός, καθόταν βαριεστημένα και αδιάφορα στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Παραδίπλα μια γάτα πλενόταν.
Ground zero για τα γατόνια η γη της Αττικής. Πριν δώδεκα εκατομμύρια χρόνια ο πρόγονός τους, ο πρώτος αγριόγατος, ζούσε στην προελληνική μειοκαινική σαβάνα. Ο Φέλις ο αττικός, στο μέγεθος λύγκα, αποτελούσε μέρος της πικερμικής πανίδας μαζί με δεινοθήρια, μαστόδοντες, μαχαιρόδοντες, ιππάρια, καμηλοπαρδάλεις, αγκυλοθήρια, ελλαδοθήρια, χαλικοθήρια, γαζέλες βραχύκερες, ρινόκερους παχύγναθους, μεσοπιθήκους – κι ό,τι άλλο σύνθετο λεκτικό μπορεί να συλλάβει η φαντασία. Στο Πικέρμι ήταν που βρέθηκε το πρώτο απολίθωμα του Felis attica, ένα κρανίο.
Η ανακάλυψη στο Μεγάλο Ρέμα εκεί έγινε στα χρόνια του Όθωνα από ένα Βαυαρό φαντάρο. Ίσως ήταν μεσημέρι όταν του γυάλισαν στα μάτια οι κρύσταλλοι που έλαμψαν στον ήλιο, που είχε κτίσει ο χρόνος μέσα σε απολιθωμένο κόκκαλο.
Στη συνέχεια απέκτησε παγκόσμια φήμη η πανίδα του Πικερμίου, η “παλαιοντολογική ακρόπολη” της Pikermian fauna.
Βαθιά η ρίζα της αγάπης μας για τις γάτες. Αυτή που κάνει γριές και γέροντες να βγαίνουν απογεύματα από δυάρια ισογείου για να ταΐσουν αδέσποτα γατιά. Αυτά που πείνασαν τις μέρες του εγκλεισμού.
Genius loci.