Aποθύμησα την «Λαυσαϊκή» ιστορία, που την απέκτησα καταστόλιστη στα χρόνια της χούντας, ήτοι την περιγραφή αιγυπτιακών ερήμων, κυρίως της Νιτρίας, όπου κατοικούσαν σε υπόγεια, σε τάφους και μασταμπάδες, ασκητές και ασκήτριες που είχαν απαρνηθεί τα εγκόσμια σε μιαν εποχή που η Φύσις όλη είχε απαρνηθεί τον εαυτό της.

Στην περίπτωσή μου, τραβάω δεινά από παρενέργειες ενός εμβολίου για γρίππη, του οποίου διατελώ ευπειθής οσιομάρτυρας. Αλλά δεν μ΄αφήνει τίποτε να αγιάσω. Κοκκαλωμένος ωσάν ενοικιαστής του Τάφου του Ινδού (ή της νεότερης ιστορίας του Γκάνγκα Ντιν) παρακολουθώ ό,τι μου σερβίρουν από τα ΜΜΕ, επειδή έχω δει πάνω από τρεις φορές οποιοδήποτε κινηματογραφικό έργο έτυχε να ανεμίσει το πτέρωμα του πόθου μου.

Φερ’ ειπείν, η οθόνη κατακλύστηκε από τον αριθμό 14. Ένας πιτσιρικάς κρατήθηκε για κακούργημα και έγινε το σώσον Κύριε. Και το πιάσαν το παιδί για μια μολοτοφίτσα. Μετά τον είδα, σε συνέντευξη, όταν τον άφησαν.

Χαλαρά. Δίκαιος των Εθνών. Ένα παιδί που δεν χρειάζεται μήτε το χάδι της μάνας ή τη σύμπνοια του δικαιωματιστή, αλλά να το παραλάβει ένας παλαιός αγωνιστής, με πλήθος ουλές από βρωμόξυλα και να του μάθει τι εστί «αντάρτικο πόλεων». Δηλαδή κάτι που ουκ εστί. Παρατηρημένο πως όλοι ετούνοι οι προσωρινοί ήρωες φτιάχτηκαν από τα αποδέλοιπα της γενιάς που τα γέννησε.

Όχι. Ο Κόσμος που ζήσαμε και όπου να ναι τον παραδίδουμε στο άδηλο μέλλον, είναι ανάξιος να κρύψει τα δάκρυα ή την οργή των εφήβων. Ο χαμός για μια εισαγγελέα που ζήτησε να μη φυλακιστούν οι χρυσαγυγίτες, δεν σχετίζεται με την πάλη του φωτός με το σκότος (όλοι, μα όλοι οι εξεγερμένοι εμβολιάστηκαν κατά της Επανάστασης) αλλά με το σύστριγγλο των κοριτσιών που διεκδικούν έναν Παναγιώτη -κουτορνίθα στο Bachelor ή στις εξεγερμένες του Περσέα, με το ένα μάτι και το ένα δόντι που το μοιράζονται, στις δίπλες των μηρών τους, στις Νέες Βέδδες του Big Brother.

Τον κορονοϊό και τα τούρκικα εμβατήρια τα έχω ήδη διαγράψει. Ήδη νομίζω πως το μόνο motto που αξίζει να διατηρήσω είναι το «ανέκφραστα θα μείνουν όσα νοιώθω» του 1964. Εξάλλου, ήδη διεμβολίζεται ο μήνας Οκτώβριος, ο κοινοβουλευτικός μας κόσμος περνάει περίοδο ανοϊκής αντοχής, για την γραφειοκρατία, χαιρετίσματα πως λένε ψέμματα, επειδή κατά ένα παλαιότερο motto «πάντοτε βρίσκουνε τρόπο οι εργολάβοι».

Άντε, ατουταλέρ..