Διαβάζοντας το θαυμαστό του Πάνου Θεοδωρίδη  για τους κουμπαράδες ’Ταχυδρομικόν Ταμιευτήριον’, θυμήθηκα ότι κέρδισα δυο τέτοιους (έναν μπλε στρόγγυλο στην πέμπτη κι έναν κόκκινο, μεγαλύτερων κυβικών μοντέλο, στην έκτη) υμνώντας την αξία της αποταμίευσης. ΄Ήμουν καλός στα κλισέ και τους ύμνους, φοβάμαι ότι είναι αυτοάνοσο αν κρίνω απ’ όσα γράφω ως σήμερα. Σπασικλάκι δημοτικού, με μάνα δασκάλα -ποτέ δεν δέχτηκε να με έχει στην τάξη της, βασανιζόμασταν αρκετά και οι δυο εξωσχολικά-,  υποθέτω πάρα πολύ βάσιμα ότι τα σχόλια πίσω και μπρος από την πλάτη μου έδιναν κι έπαιρναν αλλά ως και σήμερα λέω πως ήταν άδικα όλα. Είχα γράψει και τις δυο φορές τις καλύτερες εκθέσεις και φάγαν όλοι τη σκόνη μου, τότε δεν ντρεπόταν κανείς για αριστείες. Κάποιοι συμμαθητές μου που δεν είδαν κουμπαρά ούτε ζωγραφιστό κυκλοφορούν, ακόμη, με γερμανικά 4Χ4 που ρουφάνε βενζίνη όπως ο Μπουκόφσκι γουίσκια και δεν ιδρώνει το αυτάκι τους. Κάποιοι άλλοι έχουν από ένα εξοχικό στη Χρυσή Αμμουδιά και στο Πευκάρι και ένα στις εδώ, λίγο τσουρούτικες, παραλίες αλλά έχουν, εγώ στα μπαλκόνια βγάζω τη μπέμπελη. Τρεις έχουν ωραιότατες μεζονέτες στη Χαλκιδική, οι δυο από προίκα,  παντρεύτηκαν ντόπιες γιατί παράκουσαν και νόμισαν ’σαν της Χαλκιδικής δεν έχει’ αλλά δεν κακόπαθαν κιόλας γιατί κατά καιρούς μαθαίνω ότι βρήκαν πορτοκαλιές κι αλλού, άντρες, πεταμένα λεφτά κι αχάριστοι, μην επαναλαμβανόμαστε. Δυο συμμαθητές έχουν χεστεί στο τάλιρο κι ας μη γράψαν λέξη τότε για το φασούλι και το σακούλι, σήμερα φυτείες φασόλια και σακούλια βουνό. Ένας έχει κανονικό TT, πάνω σε τέσσερις ρόδες, όχι με ταμπελίτσα πάνω σε κουμπαρά. Τρεις συμμαθήτριες καλοπαντρεύτηκαν με γιατρούς, η μια χήρεψε γιατί τον πήρε λίγο σιτεμένο. Την μια από τις τρεις την ήθελα κι εγώ αλλά καθυστέρησα όσο σκεφτόμουν στα έντεκά μου τι ειδικότητα να πάρω και πάπαλα και η Ιατρική και η Σοφία, σήμερα είναι σαν τρεις Σοφίες αλλά αυτά είναι προσωπικά δεδομένα, καμία σχέση με την αποταμίευση. Μια άλλη έγινε γιατρός και έμεινε δια βίου ελεύθερη γιατί δεν ήθελε, λένε οι κακές οι γλώσσες, να μοιράζεται τα φασούλια και τα σακούλια της και μπορεί και τίποτε άλλο πιο ζέον αλλά κι αυτά είναι προσωπικά δεδομένα. Να μη τα πολυλογώ, το δίδαγμα απ’ όλη αυτή την ιστορία είναι ότι είναι ορφανή από διδάγματα. Οι κουμπαράδες δεν έχω ιδέα που βρίσκονται σήμερα, ρώτησα τη μάνα μου μια φορά πριν λίγα χρόνια για την τύχη τους, είπε ένα ’τόσο άσχημα είναι τα οικονομικά σας αγόρι μου;’, με πλήγωσε, πικράθηκε, δεν ξαναρώτησα. Το περιεχόμενο το ξεφτίλισα μέχρι δραχμής. Βερμούτ δεν νομίζω να το έκανα, όπως ο Μάγιστρος, ούτε και εισιτήρια ΟΑΣΘ, μικρή η πόλη εδώ, δεν ανέβηκα ποτέ σε αστικό. Αλλά, αν δεν με γελάει η ταλαιπωρημένη μου πολύπαθη μνήμη, το έβαλα σε ένα ωραιότατο μπλε βιβλιάριο γιατί δεν ήταν αρκετά αντρικό να κλειδώνεις και να ξεκλειδώνεις χρωματιστούς κουμπαράδες στα δεκαπέντε και στα δεκάξη και το καμάρωνα να γεννάει τόκους μέχρι τις πρώτες διακοπές μαζί της μακριά, με το δεκαράκι Ρενώ, μόλις είχε μεγαλοπιαστεί με Σέατ Γρέδος ο πατέρας μου. Μετά όλα, δραχμές και τα λοιπά σωματικά, ξοδεύτηκαν μέχρι ρανίδος. Σταγόνα δεν έμεινε. Το βιβλιάριο το έχω ακόμη κρατημένο, ’Υπόλοιπο Μηδέν’, για να θυμάμαι την ημερομηνία που φύγαμε. Ακόμη αυγατίζει.