ek
Όλα του κόσμου τα καλά διέθετε ο Σαχίμπ Κιράν, ο λεγόμενος Τιμουρλέγκας. Ήταν ευθύς και τυραννικά απλός, έτρωγε μόνον φρούτα και αιφνιδίαζε τους εχθρούς του, αφήνοντας στις πόλεις τους πεινασμένα πλήθη, εννοώ αυτούς που δεν μετέτρεπε σε πυραμίδες κρανίων.
do
Αλλά είχε ένα κουσούρι, ιδίως από τότε που μια πρεσβεία Ισπανών θαυμαστών του έφερε μιά καμηλοπάρδαλη δώρο για τους κήπους του στην Σαμαρκάνδη. Του άρεσαν τα ήθεα και τα εθίματα των ρυπαρών δυτικών λαών. Ήθελε να μοιάσει με τους συναδέλφους του, από την άλλη Ευρώπη. Να υπάρχει ένας νόμος, βρε παιδί μου. Ένα Χάμπεας Κόρπους, μια Μάγκνα Κάρτα, οι νόμοι του Δράκοντος. Ο Σαχίμπ διάβαζε πολύ. Για την ακρίβεια, άκουγε προσεκτικά τα κατεβατά της παγκόσμιας Σοφίας που έβαζε να του διαβάζουν αναγνώστες και μεταφραστές. Και εκεί, όλα ήταν σαφή. Χωρίς νόμο και τάξη, η κυριαρχία του θα ήταν παροδική και επιπόλαιη, σαν αναφυλαξία που προκαλούσε ένα σάπιο φραγκόσυκο.
teen
Οταν λοιπόν, 17 Δεκεμβρίου του 1398 κατέλαβε το Δελχί στην Ινδία και το μετέτρεψε σε σφαγείο, άρχισε να τηρεί τον Νόμο. Σύμφωνα με τις παραδόσεις των Φαιών Ούννων, που ανακάλυψε ο γραμματέας του, ο Πόντιος Γεώργιος Αμοιρούτζης, αυτοί που γλύτωσαν έπρεπε να ψηφίσουν για Πρόεδρο της ρημαγμένης πόλης. Και για να μη φανεί πως τοποθετούσε όποιον γούσταρε, έπρεπε να ψηφιστεί απο διακόσιους έγκριτους στην πρώτη και δεύτερη ψηφοφορία, ενώ μπορούσαν να βγάλουν πρόεδρο και με εκατόν ογδόντα. Αυτό το έλεγαν οι συγκλητικοί «πλειοψηφία» και στις χώρες των ζαβοΡωμιών πολύ το εκτιμούσαν.
caar
Ο Αμοιρούτζης του έφερε τα τελευταία στοιχεία απο την Σύναξη των Ινδοκούχων. Οι οπαδοί του στην Σύναξη ήταν 155 και δεν θα έβρισκε ποτέ τους διακόσιους, αλλά ακόμη και τους 180. Οι δώδεκα Φακίρηδες της Ερυθράς άμμου, αμετάπειστοι. Οι οπαδοί του Δημαρί Κουβελούνα, ορκισμένοι περιστρεφόμενοι Σούφι, ψήφιζαν αναλόγως της ζάλης που προκαλούσε ο λυρικός χορός τους. Οι Ανελί Τουμπάκ, θα ήταν πρόθυμοι μόνον άν κινδύνευε το Ινδοστάν απο τους αχρείους αυτονομιστές των Μακραμέ, αλλά εκείνοι γιόρταζαν το Γκόλντι Μπάμπου, μια τελετή αυτοπυρπόλησης και ήταν απασχολημένοι. Κι απο τους τριάντα τέσσερις ανεξάρτητους, έχανε η μάνα το παιδί και ο παπάς το καριοφίλι. Ο Αμοιρούτζης κατάφερε να υπογράψουν δέκα μια προσχώρηση. Θα μάζευε 165 συνολικά και τζάμπα τα αίματα. Το Δελχί θα γινόταν άλλος ένας Τόπος Θυσίας, αλλά χωρίς Θέσμιση, χωρίς Αρχές, χωρίς Νομιμοποίηση. Απαράδεκτο.
paanc
Βέβαια ήταν και δεκάξη αντιπρόσωποι που τους είχαν στα σίδερα, οι Αθίγγανοι Αντατσαμπλί που ανήκαν σε μια Κάστα ρυπαρή, που οι άλλοι Ινδοί, σφαγμένοι ή ζωντανοί, δεν συμπαθούσαν. Θα μπορούσε να τους βγάλει και αλυσσοδεμένους να τονε ψηφίσουν τον ρημαδοΠρόεδρα, αλλά πάλι υπήρχε εμπόδιο. Οι Ινδοί είχαν αλφαβήτα και στην τελετή της εκλογής, διάβαζαν τους εκλέκτορες κατά αλφαβητική σειρά. Κανένας άλλος Ινδός δεν καταδέχονταν να συνυπάρχει το όνομά του με τους μιαρούς Αντατσαμπλί. Θα λάκκιζαν και ο Σαχίμπ έπρεπε να τηρήσει τις διαδικασίες: να εξοντώσει ηβηδόν όποιον κατοικούσε το Δελχί και δυστυχώς είχε στείλει τους σφαγείς του, Ασίκ Τουράν Μογγόλους, στην κάθαρση της τριήμερης Γιορτής «Όχι Άλο Έμα».
chah
Ο Αμοιρούτζης βρήκε τη λύση. Στην πρώτη ψηφοφορία οι Αντατσαμπλί, έναντι αφανών ανταλλαγμάτων άρχισαν να βρίζουν τον Σαχίμπ Κιράν, να τον λένε Κουτσάβλα και Παρανόηντ Μαχαραγιά, κι έτσι έγινε και στην δεύτερη ψηφοφορία. Οι Συναξαριστές σιγουρεύτηκαν πως δεν θα περνούσε η ιδεολογία τους και ίσχυε το Χάθα Γιόγκα «Από Ψεπεθαί Νειόφ Ασίς Μως». Πρίν την Τρίτη ψηφοφορία, ο Αμοιρούτζης «τιμώρησε» τους δεμένους και πρότεινε στην Σύναξη να ψηφίσουν τελευταίοι, ως Απόβλητοι και Ασυγχώρητοι. Η Σύναξη δέχτηκε ευχαρίστως, διότι τους Αντατσαμπλί δεν τους χώνευαν.
saat
Κι έτσι, στην Τρίτη ψηφοφορία, ξαναβγήκαν οι 165 υπερ του Πρόεδρα (κι ήταν ήρεμος και ήπιος ο Ντίμα απο την ρίζα του Σανδρακόττου) και οι αντίπαλοι της εκλογής, οι Τσιρίζ, που είχαν οικειοθελώς σφραγιστεί με το πνεύμα του Κούδδα τους και θα ανακτούσαν το κύρος του Δελχί συμμαχώντας με τους Πουτίν Πραντές και τους Κομφούκ Φιλέα Φογκ, άρχισαν τους τσίπουρους και να τρώνε παστούς λυκορίνους, όταν εμφανίστηκαν στη Σύναξη οι δεκάξη φυλακωμένοι Αντατσαμπλί. Ήταν ταπεινοί, χαρούμενοι και λυτοί. Ο ηγέτης τους, εξήγησε πως η προσωπική τους περιπέτεια δεν ήταν αρκετή για να μη προσεγγίσουν την καρμική τους Αλήθεια και τα Τσάκρας τους ήταν ανοιχτά στην Άρνηση της Εξόντωσης των Ινδοκούχων. Γι αυτό και θα ψήφιζαν τον Πρόεδρα που ήθελε ο Σαχίμπ. Η πρόσθεση έγινε, οι 165 άνκαι κοψοχέρηδες πλέον έφριξαν, αλλά το σύν δεκάξι έφερε το ποθητόν 181.
aath
Ο Τιμουρλέγκ χάρισε στον Αμοιρούτζη το προνόμιο να του αγγίξει το καλό του πόδι και πρόσταξε τον στρατό του να καλπάσει προς Βαγδάτη και Άγκυρα και τον φρικτόν Μπαγιαζήτη, αφήνοντας το Δελχί στη μοίρα του.
[Μετάφραση από τις Βέδδες του 2015, που μνημονεύουν παλαιά προεδρική εκλογή.]