Με τα «εάν» και τα «εφ΄όσον» χαΐρι δεν γίνεται, αλλά είναι κρίμα κι άδικο να αφήνουμε την παρακολούθηση των γειτόνων με το ένα μάτι στις εκλογές που επέρχονται. Από τα στενά του Ορμούζ έως τη σπατάλη κηροζίνης στο Αιγαίο προσπαθούμε να συμπληρώσουμε ένα παζλ, αλλά η Τουρκία, εδώ και μέρες, έρριξε «κατά λάθος» τα παζλάκια καταγής και έβγαλε ένα αχρησιμοποίητο επιτραπέζιο, το Risk, για να παίξουμε περισσότεροι στην παρέα.
Μετά τον Πόλεμο, Ελλάδα και Τουρκία μπήκαν στο ΝΑΤΟ φτάνοντας έως την Κορέα, και ώσπου να σκάσει το πογκρόμ των Ρωμιών στην Πόλη και το Κυπριακό, η χώρα μας δεχόταν «τουρκικά» σχολεία στη Θράκη, αλλά και τα εμβλήματα των φαντάρων στη γειτονιά μου σχηματίζονταν από ένα ελληνικό και τουρκικό εθνόσημο, σταυρός και ημισέληνος, διαγωνίως τοποθετημένα στο μανίκι. Μια δραχμή ήταν δυο λίρες, στα ταξίδια μας εκεί αγοράζαμε βαμβακερά, καφέ δεν είχε, μόνον ρεβύθι και ηχούσε η φοβική εντολή «μη πίνετε καφέ, διότι πτύουν μέσα πριν τον σερβίρουν».
Παραδόξως, στους σινεμάδες Β΄ προβολής, εναλλάσσονταν δύο έργα, συνήθως τούρκικα με γουέστερν ή ελληνικά, ενώ συνήθης εικόνα στα προσφυγοχώρια, ήταν ντιβάνι στην κουζίνα όπου περνούσε την ώρα της μια καραμανλού γιαγιά, καπνίζοντας αρειμανίως.
Τούρκους τουρίστες δεν βλέπαμε, ενώ εμείς πηγαίναμε. Και οι διηγήσεις ήθελαν εγκάρδιους χωρικούς, από Παφλαγονία έως Λαζική, να ανοίγουνε τα επιταγμένα σπίτια τους και να δακρύζουν όλοι.
Από το σχέδιο Χάρντινγκ έως το Άτσεσον, εμφανίζονταν «επιλύσεις του Κυπριακού» που καταρρίπτονταν με πάταγο. Μετά που κρέμασαν τον Μεντερές και διώξανε τους Σταμπολήδες, σύν την ΕΟΚΑ, έσκασε η συμφωνία Ζυρίχης- Λονδίνου, και έπειτα, Μακάριος, ένα καράβι με Καλάσνικοφ να περιφέρεται αρόδο και ένα ντου χριστουγεννιάτικα το 1963 που έφερε μεραρχία, συνάντηση στο Κεσάν, Γεωρκάτζης και άλλα, ώσπου πατώσαμε το 1974 και είπαμε τον γκαηφέν ελληνικόν.
Πάντως μετά την εδική μας χούντα, είχαν και δικές τους και μας έπρηζαν με την υφαλοκρηπίδα και με τα 6-10 μίλια του αέρος, οπότε έκτοτε αερομαχούμε. Αφήνω τα ενδιάμεσα, άλλαξε το τοπίο, τα ξέρετε ή μπορείτε να τα εκμάθετε.
Η περίοδος Ερτοάν βαστάει καιρό. Και η ατζέντα του είναι διεκδικητική. Άλλαξε και το τοπίο. Τα Βαλκάνια είναι ΝΑΤΟικά ή κοντεύουν. Έξαφνα, η συμμαχία Αμέρικας-Τουρκίας, δοκιμάζεται. Αλλά βγάλτε από το μυαλό σας πως θα υπήρξει τελικά ρήξη. Οι Αμερικάνοι δεν τρελάθηκαν, χάνοντας την Τουρκία, να μεταβάλουν την κατ΄αυτούς Ανατολή σε τρελάδικο. Παίρνουν μέτρα που επιφανειακώς μας ευνοούν. Ειδικά οι γεωτρήσεις και ένα μέτωπο «αναπλήρωσης της επιρροής» με Ελλάδα , Κύπρο, Ισραήλ και Αίγυπτο στο περίπου. Αλλά βέβαια, δε χάνουν την επιμονή να θεωρούν Ελλάδα και Τουρκία συμπαγές συμμαχικό επίτευγμα. Μπορεί να πλακωθούν με την Τουρκια, αλλά θα είναι προσωρινό και την θέλουν κολασμένα.
Η κλασική συνταγή είναι να δημιουργήσουν ένα θερμό επεισόδιο και να πλακώσουν ως διαιτητές. Για εμάς θα κρατήσουν ίσως το 7:10 στους εξοπλισμούς και θα επιβάλουν ουδέτερες ζώνες, ατύπως, στο Αιγαίο. Αλλά έχουμε καιρό έως τότε. Οι Τούρκοι είναι λάτρεις των τελελεσμένων. Αν τα τρυπάνια τους βγάλουν κάνα τζίτζιλο, όπου και να βρίσκεται αυτό, θα υπάρξει συμπαραγωγή και συνιδιοκτησία. Έθεσαν και θέμα εγγυητριών δυνάμεων, άρα θα στήσουνε αεροναυτική βάση στην βόρεια Κύπρο. Και το μόνο που απομένει στο νησί, είναι να μπει στο ΝΑΤΟ. Και να μετατραπούν οι αγγλικές βάσεις σε αμερικάνικες. Όχι για «δικαιοσύνη» αλλά για να υπάρξει αβύθιστο αεροπλανοφόρο. Δεν θα είναι πλέον το Ισραήλ a bridge too far, και οι Ρώσοι θα αντιμετωπίσουν στη Συρία ένα «αντιός μουτσάτσος».
Δυστυχώς, αν οι πρωθυπουργικές ανακοινώσεις ήταν σύμφωνες με τις αρχικές προθέσεις του, θα είχαμε εκλογές μέσα στον Ιούνιο, 7 έως 15 ημέρες πριν. Για να υπάρξει κυβέρνηση νωρίτερα, κι όχι 17 Ιουλίου. Αλλά τέτοιοι είμαστε, τέτοια μπακακάκια βγάζουμε. Δεν ξεχνώ ότι σε προεκλογική ατμόσφαιρα άρχισε το πατιρντί στην Κύπρο του 1962, επειδή ο Γέρος της Δημοκρατίας αρνήθηκε υποστήριξη από την ΕΔΑ. Εύχομαι να την γλυτάρουμε με απειλές μόνον, διότι μια σταθερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, αφαιρεί πολύ μάλε-βράσε από την χώρα. Κι ας είναι το Βαρουφάκη…
Eπί του πιεστηρίου, ή ορθότερα “πριστηρίου” : ο πρωθυπουργός συγκαλεί ΚΥΣΕΑ και στέλνει από Δευτέρα αποστολή για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Ελπίζω και εύχομαι αυτά τα ΜΟΕ να μην τα εικονογραφήσει ο Moebius. Φασαρίες σε προεκλογική περίοδο βλάπτουν πάντα τους ηγέτες το ίδιο.
