Καμία διάθεση για προφητεία, καμία διάθεση για δράματα.

Όταν στη Θεσσαλονίκη εκστρατεύει ο πρωθυπουργός για να τα βρει με τον Δήμαρχο, η κατάσταση δεν διαφέρει από τον Σερίφη του Νότινγχαμ που ζητά την ιδιοκτησία του δάσους του.

Το δάσος της Θεσσαλονίκης κατέχεται από το σύνδρομο του «όχι» και του «έως πότε». Δεν διοικείται με αντιπροσώπους, ιδίως όταν το ‘χετε υποσχεθεί σε ανίδρωτους λατόμους και λαμπερτζάκηδες. Ο Σύριζα παράγει κεντριστές πολιτευτές και αταξικούς αντιπροσώπους. Δεν θα διοικηθεί με τον Μηταφίδη και τον Κουράκη, μήτε με τους θεοτικούς, μήτε με τους απογόνους των «συμμοριόπληκτων». Η πόλη έχει φέουδα, φεντεραλισμό, απουσία ιδεολογίας, θυμό και ομάδες που ενίοτε αλληλοσφάζονται, ενίοτε συμμαχούν. Με το ίδιο τουπέ, με τον ίδιο ρυθμό. Όποτε δοκίμασαν να την πείσουν μοιράζοντας λάφυρα, την πάτησαν. Όποτε βασίστηκαν στις γύρω σκλαβηνίες, απατήθηκαν. Ήταν μια πόλη που δεν είναι πια, μια πόλη στρατόπεδο των μποσταντζήδων της Αντάντ, με κολαστήριο το Επταπύργιο και σε πόλεμο με την ύπαιθρό της. Κι όμως, αυτοί οι φιλότιμοι μπαγιάτηδες που λένε «όχι» συνεχώς, δεν βολεύτηκαν με το καλαπόδι περαστικών ηγετών. Αλαφροπατώντας υποσχεθείτε τα ακατόρθωτα και τέρμα. Αρουραίοι μεγέθους προβάτου σουλατσάρουν στα λαδάδικα.Φεύγοντας, μη κλείνετε τις πύλες. Δεν υπάρχουν, ανόητοι. Πάρτε κάνα μπατιρόσπορο για την επιστροφή. Είμαστε χωρισμένοι, αλλά αδιαίρετοι.