Το Απόσπασμα

«Έφεξε η Ανατολή», τραγουδούσε,
«λαμπρό σημάδι του Θεού, και η φουρτούνα κόπασε.
Έβλεπα ακρωτήρια και φαγωμένα βράχια.
Συχνά, η μοίρα προσπερνά όποιον δεν είχε σημαδέψει,
Σαν δείξει την ανδρεία του».

Και όταν του ανέφεραν την ένστασή τους ―
Ότι, δηλαδή, το έργο του είχε γίνει αποσπασματικό,
Ότι δεν ήσαν πια σίγουροι γι’ αυτόν,
Ότι δεν ανεγνώριζαν πρώτο και τελευταίο στίχο ―
Απάντησε με μιαν ερώτηση.
«Από πότε», ρώτησε,
«ένα ποίημα αρχίζει και τελειώνει
στον πρώτο και τον τελευταίο στίχο του;»

―Seamus Heaney, «The Fragment»

Το κείμενο της Έλσης Σαράτση για τον Μίμη Σουλιώτη μου θύμισε αυτό το ποίημα του Χίνι, που είχα μεταφράσει και εκδώσει στο γύρισμα του αιώνα. Είχαμε συχνές κουβέντες για την ποίηση και τη ζωή με τον Σουλιώτη, κι οι αφορμές για να ανακαλώ τον φίλο μου είναι πολλές ― και φυσικά όχι μόνον επετειακές. Άλλωστε, σύμφωνα με το αυτοβιογραφικό του σημείωμα, που είναι ακόμα αναρτημένο στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, ο Μίμης Σουλιώτης «Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949 και παρ΄όλα αυτά ζει ακόμη». Αν κάνετε ησυχία, θα ακούσετε αμυδρά ένα γέλιο να έρχεται από μακρυά, κάπου από τα βορειοδυτικά. Κάποιος γελάει τελευταίος.