Αναλογιζόμενος την ζωή μου, όπως άλλωστε κάθε ηλικιωμένος άνθρωπος κάνει, εντύπωση προκαλεί ότι τους ανθρώπους με την μεγαλύτερη μικροπρέπεια, εμπάθεια, φθόνο και κόμπλεξ τους γνώρισα μέσα στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Μέσα στην τέχνη δηλαδή, εκεί που υποτίθεται ότι οι άνθρωποι παλεύουν για να εξευγενίσουν και να εξευγενιστούν και όχι για να πάρουν κάποιο είδος πρωτάθλημα με εμμονή Ολυμπιακού.
Θα μου πεις ότι γνώρισα, και είναι αλήθεια αυτό, και τόσα υπέροχα παιδιά, τόσους φωτεινούς και ταλαντούχους ανθρώπους, εμπνευσμένους με πραγματικά ανώτερα ιδανικά.
Το θέμα είναι ότι οι μαλάκες δυστυχώς, πάντα κατάφερναν να ηγούνται σε χώρους και κέντρα, με αποτέλεσμα του να καπελώνουν ένα σορό κόσμο, χρησιμοποιώντας παιχνίδια δύναμης, φοβούμενοι μήπως αποκαλυφθεί η αμπαλοσύνη τους από κάποιο πραγματικά ικανό.
Ακόμη βλέπω (χωρίς ιδιαίτερη λύπη) ότι η κατάσταση αυτή συνεχίζεται με αρκετό κόσμο που ψαρώνει με τα φτηνά τεχνάσματά τους, συντηρώντας τον κούφιο μύθο τους γεμάτοι οπαδική δουλικότητα, κάνοντας τεμενάδες σε κάτι σκατούλες με άμπστρακτ τουπέ, ξινίλα, και μηδαμινό ουσιαστικό έργο. Με φούμαρα δηλαδή. Φούμαρα αγαπητοί φίλοι, διακοσμημένα με αξιόλογες γραφιστικές δουλειές και δελτία τύπου ομολογουμένως αλλά φούμαρα. Φού-μά-ρά.
Είναι τόσο δυνατή η έπαρσή τους που όταν είσαι νέος νομίζεις ότι κάτι πάει λάθος μ’ εσένα. Μεγαλώνοντας όμως και διατηρώντας μια δίκαιη κριτική σκέψη, όλο και πιο πολύ νιώθεις την ανάγκη να υψώσεις το μεσαίο σου δάκτυλο, αποφεύγοντας φυσικά το να αφομοιωθείς στην γελοία μικροκοινωνία τους, έστω και με τον τιμητικό βαθμό του υπολοχαγού, ακόμη και του συνταγματάρχη.
Εύχομαι στους νέους καλλιτέχνες λοιπόν, να είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και να μείνουν για πάντα μακριά από τέτοια καλλιτεχνικά ιερατεία που θα επιχειρήσουν να τους αγκαλιάσουν. Εύχομαι να αναλώνουν περισσότερο χρόνο στο να δημιουργούν παρά στο να γίνουν κάποιου είδους μούρες σε “αντεργκράουντ” σουαρέ του κώλου, γιατί η τέχνη είναι πολιτισμός και τα καλλιτεχνικά έργα μπορούν να βοηθήσουν πραγματικά το λαό όταν είναι αληθινά, εμπνευσμένα, αυθεντικά και στερούνται ελιτισμού.
Εύχομαι στους νέους καλλιτέχνες να προχωρήσουν ανεπηρέαστοι και σε όποια σαθρή καλλιτεχνική αυθεντία τους πλησιάσει, τάζοντάς τους τα γαλόνια του κύρους ή της καταξίωσης, να βροντοφωνάξουν ένα “Γαμιέστε Στρατηγέ μου” και ν’ αφοσιωθούν στην πραγματική μαγεία αλλά και την μόνη αληθινή επιτυχία της τέχνης, που δεν είναι καμία άλλη από την ίδια την δημιουργία.
Ετικέτες: καλλιτέχνες
