Θα μπορούσαμε να δώσουμε ένα τέλος στην απεραντολογία περί ΑΟΖ και ποιοί έχουν «δικαίωμα» να αποκτήσουν μία, και να στραφούμε, ώσπου να ευτυχήσουν οι άλλες επαφές για το ζήτημα, αποκλειστικά στην Κύπρο: αν Ελλάδα και Κύπρος ,ως ανεξάρτητα, ευρωπαϊκά κράτη συμφωνήσουν για την μεταξύ τους ΑΟΖ και στείλουν χάρτες και χαρτιά στον ΟΗΕ μπορώ να μάθω, γατάκια, τι νόημα θα έχει η απεραντολογία για τους Λίβυους φυλάρχους, τους δισταγμούς της Αιγύπτου, τις αλβανικές κόνξες και άλλες, εκκρεμείς ΑΟΖ; Ελλάδα και Κύπρος, βάσει (επιτέλους!) του Δικαίου των Θαλασσών, ενώνουν τις ΑΟΖ των και αφήνουνν ξυλάρμενη την οργισμένη Τουρκία. Οπότε καταρρέει ο μύθος της «γαλάζιας πατρίδας» τους.
Αλλά εδώ, πέρασαν 75 χρόνια και έχουμε πειστεί ότι όποτε ζητήμε επανορθώσεις ή εκείνο το παλιό αναγκαστικό δάνειο από την Κατοχή, δεν θα λάβουμε τίποτε. Η παραβίαση της συνθήκης της Λωζάννης από την Τουρκία, βγάζει μάτι και διαχρονικώς αδρανούσαμε, πάντοτε υπέρ μιας παροδικής κουμπαριάς κι ενός άχαρου κοινού ζεϊμπέκικου. Για ΑΟΖ θα μιλάμε τώρα;
Φυσικά, δεν αισιοδοξώ. Η κοινή σκέπη του ΝΑΤΟ δεν επιτρέπει αισιοδοξίες. Για τους δημιουργούς της συμμαχίας, υπάρχει μόνη η ανάγκη για Σούδες και άλλες ναυτικές βάσεις, καθώς και για σταθμούς αεροναυτικής υποστήριξης. Ανεξάρτητα με τo status και την διακατοχή περιοχών Ελλάδας και Τουρκίας οι Αμερικάνοι τις έχουν εξασφαλισμένες, ανεξάρτητα από τον οικοπεδούχο. Σε όποιον και να ανήκει το Βελεστίνο ή η Αλεξανδρούπολη, θα έχουν τις διευκολύνσεις τους.
Ας βάλουμε μυαλό. Έτσι μου έρχεται να σας αραδιάσω πόσες φορές «πουλήσαμε» συμμάχους, πόσες φορές μας «πούλησαν». Αυτό το ατέρμον γαϊτανάκι το έχουνε βιώσει πολλές γενιές. Βέβαια, υπάρχει και άλλη λύση, πιο επιθετική, για να πάψουν οι τουρκολόγοι να είναι τόσο σίγουροι για τις επιλογές τους: ξέρετε σε τι θα πουν «όχι» οι Τούρκοι, αν μας την βιδώσει και τους προτείνουμε μια λύση «στο πλαίσιο της καλης γειτονίας;»
Αν στην πρώτη σύσκεψη «για την ομόνοια και τον συμβιβασμό» τους προτείναμε να γίνουμε περιφέρεια της Τουρκίας! Δική τους και η ΑΟΖ και δική τους η γαλάζια θάλασσα.
Σας πληροφορώ πως θα έσπαζαν οι μασέλες τους από τον βρυγμό και τον τριγμό της αγωνίας τους, και θα αρνιόταν αμέσως κάθε παρόμοια απόπειρα. Και μόνον η σκέψη πως θα είχαν βάρος την ύπαρξή μας, θα τους μετέτρεπε σε σαιξπηρικούς ηθοποιούς, τελεσιδίκως τελειωμένους έως τα πέρατα του μέλλοντός τους.
