Δεν υπάρχει πλέον τρόικα. Έφυγε. Τώρα, ο έλεγχος επανήλθε σε χέρια ελληνικά, σε δημάρχοι και περιφερειάρχαι λέμε. Όλοι είναι ανεξάρτητοι με ελάχιστες παραλλαγές. Η κυβέρνηση άφησε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να εμφανίσει τη Υπερμάχω τα νικητήρια, σπάζοντας τους δικούς της υποψηφίους στα δύο, δίδοντας στον Κακλαμάνη ανταρτίλα και στον Αρούλη μαρξισμόν, ίνα ο Καμίνης επιβιώσει. Παρομοίως έψαξε τους πιο λαμπρούς ασήμους στην συμπρωτεύουσα, και δέχτηκε αντάρτη Τζιτζικώστα στην περιφέρεια. Ετσι, ο Μπουτάρης θα έχει προβάδισμα που θα θεωρηθεί απο μερικούς ως νίκη της Ελιάς. Μη ψάχνετε το γιατί, διότι λατρεύουμε τις υπερβολές, ειδικά τις πολιτικές. Ωστόσο, πριν τρία χρόνια, το ελληνικό δαιμόνιο περίμενε την Τρόικα. Τρία χρόνια δήθεν παζάρια και ελιγμοί, με αποτέλεσμα να λησμονηθούν οι ήρωες που νυχθημερόν μας έσωζαν απο τους κακούς. Σήμερα, που έχουμε τις εκλογές, ας τους τιμήσουμε.
Ο υπουργός κοίταξε για τελευταία ίσως φορά, την επικράτειά του, σκεπασμένη με το πούσι του πρωινού. Όλο το βράδυ οι πιστοί του σύμβουλοι ανέβαζαν τα τελευταία φορτώματα με ύσκα και μπαρούτη, σύρανε τα κανόνια σε επίκαιρες θέσεις, έβαλαν το τσούρμο από το δίκροτο να αρματώσει δυό πυρπολικά, ώστε εάν η Τρόικα δοκιμάσει απόβαση από τον «Ζακ Τρισέ», την φρεγάταν των 62 κανονιών, να εύρη τον διάολόν της και να θαλασσοπνιγεί. Αγκαλά του λείπουν χιλίαρχοι και το μισό του ασκέρι δεν εισπράττει τον αρμόζοντα λουφέν, έχει ήδη τάξει και υποσχεθεί, έχει προχειρίσει ηγέτας και έχει προκαταβάλει εις τους πιστούς αυτού υπαλλήλους παν ό,τι ξεχειλάει από ταις αποθήκαις του.
Ο υπουργός θα πολεμούσε την Τρόικαν. Δεν χαμπερίζει αυτός από οδηγίας πρωθυπουργού, διαρροάς τζιτζιφιόγκων συναδέλφων, και νομοθετημένας ευχάς οριακώς ψηφισθείσας. Ωστόσο είναι σωφρονέστερος του σώφρονος και τσικλιμαγκέστερος του τσικλίμαγκος. Φαινομενικώς δεν αμύνεται, πλην παίρνει μέτρα νοικοκυρέματος της επικρατείας του, και διά τούτο προσεκάλεσεν εις την έσω αυλήν εύθυμα κλαρίνα και ζοφερά νταούλια, τρυφερούς ζουρνάδες και μίαν εξωτικήν σκοτσέζικην πίπιζαν ίνα παιανίσει το «Ωδανεμπόη, δεπάηπς, δε πάηπς αρκάληνγκ» (Oh Danny boy, the pipes, the pipes are calling) ξεγελών τους Ιγγλέζοι.
Αλλά και εύμορφην ακορντεόναν ήφερεν ο εφές, φυσώσα το «Φρερεζάκε, φρερεζάκε, ντορμεβού, ντορμεβού, Σόνναι Λεματίναι, Σόνναι Λεματίναι, Ντίν Δαντών, ντίν Δαντών» (FrèreJacques, Dormez vous? Dormez vous? Sonnez les matines, Sonnez les matines, Din, din, don! Din, din, don!) ίνα παρασυρθώσι οι Φραντσέζοι.
Τους Γερμαναράδας, τους Χολλάντερους και τους Νέμιτζους δεν θα εκολάκευεν-άπαγε! Διά της κραυγής «Γκετλόστεν, Μουρτάτεν» (=μουρτάται, να χαθήτε) αναμένει να ενσπείρει τρόμον εις τα άνω άκρα των, ίνα τους φύγουν τα δεφτέρια εκ χειρών και έρθουσι απροετοίμαστοι.
Επίσης εφρόντισεν εως την είσοδον του κάστρου του, να κυκλοφορούσι πλανόδιοι πωληταί καλών γεύσεων, γαρδουμπάκια, φοντάν, ασσουρέδες και ρακόμελα, ώστε να αφιχθώσιν βαρύν έχοντες τον στόμαχον.
Περαιώσας ο υπουργός τας ετοιμασίας, διά λόγων θερμών, βοηθά τους υπαλλήλους του να πιστεύσωσιν εις την Νίκην:
«Μας Έρχεται η Τρόικα, αλλά θα φύγει πάλε/ Όμως εμείς θα μείνωμεν, κατσικωμένοι όντες/ γαλάζιοι σπαταλόσαυροι, πράσινοι μπετατζήδες/ κι ονειρεμένοι αριστεροί, κρίνοντες ό,τι κραίνει».
Και εκείνοι έκραξαν τρίς «Ουρά!», όπως ακριβώς τα πληρώματα των μυθιστορημάτων του Ιουλίου Βερν.
Από το Μαξιμόκαστρον και οχι την Τρανή Ραχούλα, οι Προεδρικοί τήραγαν τον Υπουργάραν να παίζει με τα στρατιωτάκια του και εμελαγχόλουν. «Δώσε του τα τσαρούχια στο χέρι, κυβερνήτα» έλεγεν ο κοντος Σύμβουλος.
«Να ευγάλωμεν αυστηράν προκήρυξιν, ίνα κόψει τα κοτσίδας του» υπεστήριζεν ο άλλος, ο ψηλέκας. Ο Αρχηγός εσώπαινεν και εμειδία. Η ζωή ήτον ωραία. Τα λεφτά ήτον ολίγα.
Ο κόσμος έκαιγε κάδους, και όποτε ήτον κοντά του άνθρωπος του Εκτελεστικού, έκαμεν «ου». Υπήρχον και Συριζαίοι που έλεγον «ούστα!». Η χώρα παρέπαιεν, αλλά το Γένος αντέδρα.
‘Ολα θα βελτιωθούν, όταν και εφ΄όσον αυγάσει και μας έρθει αυγωμένη η πρωία της 13ης Μαρτίου του 2457. Τότε η Τρόικα θα φύγει από μόνη της και οι αντιδρώντες εις αυτήν θα ντραπούν.
