Τα τελευταία χρόνια μου συμβαίνει συχνά να κουβεντιάζω με ανθρώπους που πέφτουν διαρκώς σε απίθανες αντιφάσεις, που βρίσκονται δηλαδή σε μια πνευματική σύγχυση η οποία εκτιμώ ότι έχει επιδεινωθεί (γιατί μάλλον προϋπήρχε) από την ιστορική συγκυρία αλλά και από την εκτεταμένη παραπληροφόρηση.
Συμβαίνει, δηλαδή, ο ίδιος άνθρωπος, στην ίδια συζήτηση, να επιδίδεται σε εθνικιστικές κορώνες και στο πόσο ανώτερη φυλή είμαστε, κυρίως συγκρινόμενοι με τις σκουρότερες φυλές τις προερχόμενες από φτωχότερα κράτη, και λίγο μετά να ισχυρίζεται πως ευτυχώς που ήρθαν εδώ οι ευρωπαίοι εταίροι μας να μας εποπτεύσουν γιατί είμαστε ανάξιοι να ταχτοποιήσουμε τα του οίκου μας, καθότι έχουμε σκάρτο dna, επιρρεπές στην διαπλοκή. Αν σε αυτό το διπλά ρατσιστικό ιδεολόγημα προσπαθήσεις να απαντήσεις κάπως ταξικά, ρίχνοντας το βάρος σε αυτούς που επίσημα ή ανεπίσημα κυβερνούν, δεν αποκλείεται να πάρεις ως απάντηση ότι δεν κυβερνούν αυτοί αλλά οι αμερικάνοι, τα μεγάλα λόμπι, εβραίοι, μασόνοι, νεφελίμ και ελοχίμ. Σε κάθε περίπτωση το συμπέρασμα (του) είναι ότι δεν έχει νόημα κανένας συλλογικός αγώνας που έχει στόχο την αλλαγή αυτού του σάπιου κόσμου, αφού όλα δοκιμάστηκαν και απέτυχαν και όλα ρυθμίζονται από σκοτεινές δυνάμεις μακρινές και άπιαστες. Συχνά όλο αυτό καταλήγει στο ότι η μόνη αλλαγή που έχει νόημα να προσπαθήσει κανείς είναι η αυτοβελτίωση, το «γίνε η αλλαγή που θες να φέρεις στον κόσμο», όταν όμως επιχειρήσεις να ορίσεις κάπως τι εννοούμε λέγοντάς το αυτό ξεδιπλώνεται μια ακόμα αντίφαση: οι αυτονόητες αξίες της εντιμότητας, της καλοσύνης, του σεβασμού στο περιβάλλον και την κοινωνία είναι οι πρώτες που αναφέρονται για να υπονομευτούν στη συνέχεια της συζήτησης από αντιθετικές «αξίες» όπως το βόλεμα, το κυνήγι το χρήματος και της εξουσίας και η ανάγκη για ασφάλεια που αυτονόητα έχει ως αντίτιμο τον περιορισμό της ελευθερίας, κυρίως των άλλων. Με τον ίδιο τρόπο που η αλληλεγγύη είναι καλή και άγια στα λόγια ή όταν γίνεται με δηλώσεις στα σόσιαλ και συλλογή υπογραφών αλλά στην πράξη, πού να τρέχεις, έχουμε τόσα προβλήματα, άσε που πάν εκεί οι ΜΚΟ και κερδοσκοπούν στις πλάτες των εθελοντών, που είναι και κορόιδα είναι και αναρχοάπλυτοι. Με τον ίδιο τρόπο που η θρησκεία είναι καλή και άγια όταν χρησιμοποιείται ως προκάλυμμα για ακραίο συντηρητισμό και μισάνθρωπο ηθικισμό αλλά τα επαναστατικά διδάγματά της για αγάπη στον κάθε πλησίον αντιμετωπίζονται ως γραφικότητες. Όσο για την αριστερά, ορίζεται ταυτόχρονα ως το απόλυτο κακό αλλά και ως μια σέχτα φιλάνθρωπων ιδεαλιστών.
Είναι αλήθεια πως αυτός ο τρόπος σκέψης μας φέρνει κυρίως στο νου έναν τύπο ανθρώπου που αυτοπροσδιορίζεται ως δεξιός. Όμως θα ήταν λάθος, νομίζω, να θεωρήσουμε η σύγχυση αυτού του είδους είναι προνόμιο μιας ομάδας ανθρώπων. Τώρα που η πόλωση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς μεγαλώνει τεχνητά, μολονότι μόνο μια πολιτική πρόταση προκρίνεται, και την ώρα που οι ίδιες οι λέξεις χρήζουν επανανοηματοδότησης, καλύτερα να αναρωτηθούμε ο καθένας για τις αντιφάσεις του.