Τα σαγόνια του καρχαρία τα ξέρετε φαντάζομαι. Το plot: σε μια τουριστική ακτή μιας κώμης που υπάρχει χάριν των επισκεπτών, υπάρχει ένας δήμαρχος και ένας άκεφος σερίφης. Όταν τη γαλήνη της ροής των δολαρίων διακόπτει ένας ανθρωποφάγος καρχαρίας, κανένας δεν πιστεύει τον σερίφη παρεκτός κάτι ζαβά που τον βοηθούν επειδή είναι της «αντικουλτούρας», καθ΄α διδάσκει ο Μεσιέ Κατρουγκάλ της ταινίας: ειδικός. Εντέλει γίνεται το σύστριγγλο και λύεται η συνεδρίασις. Όχι ακριβώς, επειδή το έργο είχε πολλές συνέχειες.

Τώρα, την σκεπτομορφή του Δημάρχου την έχουν, στο ζήτημα του σταθμού της Βενιζέλου, άλλοι δήμαρχοι, υπάρχοντες και συνυπάρχοντες. Ακόμη κι ένας φιλότιμος των δυτικών συνοικιών που ερωτώμενος για καθυστερήσεις, σπεύδει να δηλώσει ότι «στην οδό Λαγκαδά δεν έχει αρχαία» άρα η περιοχή του στερείται «θηρίου» μόνον επειδή καθυστερούν κάτι μεταξωτοί με πορφυρά βρακοζώνια την ανάπτυξις. Ιστορίες σαγονιών του καρχαρία, συνελόντι ειπείν.

Βγαίνοντας από το Βαρδάρι, δήμαρχε, κι ώσπου να φτάσει το μετρό προς το Δερβένι, σου έχω κάτι αρχαία τεφαρίκια, να σε πιάσει ζαβλαμάς. Και στο κάτω της γραφής έθαψα αρτιγέννητο βρέφος στην Αγία Παρασκευή, ενώ το Λεμπέτι δεν είναι μόνο για τρελούμπαλους. Θα προτιμήσω να το βουλώσω, για να παίξεις τον ήρωα εν ου παικτοίς, κι εσύ και η αγορά που «στενάζει» και η αντίδραση «στην πρόοδο της πόλης που έχει γεμίσει συριζόνια».

Οι πολίτες βρέθηκαν σε άμυνα. Δεν θέλω να κρίνω την έκταση της ήττας και την δημιουργία ενός Ανδρίσκου στις ταξεις των αντιφρονούντων, τώρα που ρίξανε τον Περσέα στον Κάρκαρο. Να υπενθυμίσω πως η πόλη δεν κάηκε μόνον από τους στυγνούς δεξιούς που ονειρεύονται μπουλντόζες, αλλά και από εργολάβους αριστερούς που δεν είχαν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να διοριστούν καντηλανάφτες στα χρόνια της καταπίεσης και οικοδόμησαν τα πάντα, κρατώντας μικρή μπρούτζινη προτομή του Λένιν ή του Μαρξ στο ράφι της βιβλιοθήκης που στόλιζε το γραφειάκι τους.