Κάθε μέρα που πετάς τα σκουπίδια κι ένας μικρός θρίαμβος, μια μικρή απόδειξη ότι κατάφερες και την προηγούμενη μέρα να ζήσεις, να καταναλώσεις, να φας, να πιεις. Η σακούλα με τα προς ανακύκλωση κουτάκια και η σακούλα με διαφόρων ειδών χαρτιά με τα οποία σκούπισες και σκουπίστηκες. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να μιλούν για το χέσιμο, όταν το κάνουν το κάνουν σε φάση καλαμπουριών και χοντράδων, είναι αντιαισθητικό να μιλάς για αυτό, είναι απωθητικό, με το που το αναφέρεις ένας μορφασμός αηδίας σχηματίζεται ανεπαίσθητα σε αυτόν που σε ακούει ή σε αυτόν που σε διαβάζει.

Κι όμως, κρατώντας την μία και την άλλη σακούλα στο χέρι, δεν μπορώ παρά να νιώθω ένας μικρός τροπαιούχος της καθημερινότητας. Στην μία οι συσκευασίες που άδειασαν για να μπούν στο στομάχι, στην άλλη το αποτύπωμα που άφησαν. Αηδία, ε; Ναι, μάλλον. Δεν θα επαναληφθεί. Ας επιστρέψουμε στον κανονικό κόσμο, όπου κάνουμε τα πάντα για τα οποία μιλάμε μεταξύ μας, όπου δουλεύουμε, αγαπάμε, μισούμε, πονάμε, προσπαθούμε, απογοητευόμαστε, ελπίζουμε, προδίδουμε, προδονόμαστε παραιτούμαστε, οργιζόμαστε, ενθουσιαζόμαστε και λοιπά, όπου λίγο πολύ κάνουμε τα πάντα εκτός από το να χέζουμε.