Ο Σύριζα ανανήπτει κατά τα προβλεπόμενα. Οι δημοσκοπήσεις δεν λένε και πολλά, όταν η συσπείρωση στη Νέα Δημοκρατία εμφανίζεται στα ταβάνια και του Σύριζα αγκομαχάει. Νομίζω πως το βασικό κόμμα, ο κορμός της κυβέρνησης περιμένει μεν μια κάποια αναβίωση των παλαιών μπερεκετιών, αλλά όλο το βάρος το ρίχνει στο προφανές : ο Μητσοτάκης να μην αποκτήσει αυτοδυναμία. Με τα κίνητρα και τους υπολογισμούς του, πρόκειται για εύλογη ελπίδα.

Η κυβέρνηση έχει υπέρ αυτής τον ξένο παράγοντα, είτε εξ Ευρώπης, είτε τον Αμερικάνικο. Επίσης υπάρχει τέτοια φτώχεια που θα κερδίσει τον καθένα που θα του τάξει (και θα του μετρήσει χειροδότως) όποιο περίσσευμα μπορεί. Επίσης, πλήθος γκράδες και καριοφίλια άλλων καιρών, θα πήγαιναν κοντά του για θεσούλες. Άρα πρέπει να βροντήξει, τέλος του καλοκαιριού έναν βαρβάτο ανασχηματισμό. Κεντροαριστερό. Ο Μαραντζίδης δεν προφητεύει: δίνει γραμμή, αλλάζει την σιδηροτροχιά.

Η συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να κρύψει το τρίκαρτο (επί κινητού τηλεφώνου) ή το τρίκαρδο (επί πτερύγων) της παράταξης : Μητσοτάκ, Σαμαρικοί, Καραμανλικοί. Ο Σύριζα ποντάρει πως μία από τις τρεις μοίρες θα οδηγηθεί, μέσω υστεροθερινού σμήνους αποκαλύψεων σε καταβαράθρωση. Και καθώς είναι αδύνατο να επιστρέψει ο ίδιος στα παλιά μπερεκέτια, οδηγεί συστηματικά τις κοινωνικές ομάδες που δεν πρόκειται ποτέ να τον ψηφίσουν σε κάποιο ακροδεξιό μόρφωμα που δεν έχει σκάσει ακόμη από το κουκούλι. Εννοώ τον μπαχαλακισμό, τον ρουβικωνισμό, τους εγκλείστους και άλλες φάρες που κινούνται με τόλμη, οδηγώντας τους νοικοκυραίους σε αρνητισμό. Αυτοί, δεν θα πειστούν από τον Μητσοτάκη που τους πάει με το «σεις» και με το «σας». Θα ήθελαν ένα πιο Ορμπανάτο, όπως πράττουν οι Σλοβένοι και οι Ιταλοί.

Ενδιαμέσως, υπάρχουν πλήθος τέως επιτυχημένων ενεργειών: κάνα δημοψήφισμα που δεν παίζει ρόλο τι ρωτάει, καμιά ντρίπλα στην επίλυση του Μακεδονικού με κάποια καλύτερη ιδέα για το χρέος, ή κάποια δυνατή συμπαράσταση του ατλαντισμού στα ελληνοτουρκικά.

Τα έντομα, επιμένουν πως ο τελικός στόχος δεν είναι να νικήσει κάποιος, αλλά να μη νικήσει κανένας. Και τότε, υπάρχει η αιώνια πλέον, εντομοπαγίδα της Απλής Αναλογικής, που αν μπούμε σε αυτήν, άλλοι θα αλωνίζουν, καθώς δεν θα υπάρξουν παρά προβληματικές κυβερνήσεις.

Μην τολμήσετε να σκεφτείτε πως τα ποθώ και τα εύχομαι όλα αυτά. Το αντίθετο, αλλά όσο βλέπω στα κανάλια τον Τόνι Σφήνο, δεν θέλω να ανακοινώνω τα πιστεύω μου. Εξάλλου, δεν ψηφάω.