Από την προφανώς ψευδεπίγραφη έκδοση των αδελφών Τζαγάστη «Αι συρίζουσαι πνοαί πέριξ του Τοπολοβίκου», Βράιλα, 1745, απόσπασμα:

«Λιθόστρωτη οδός, η και Πλακωτή, ωδήγει δια της Τύμβης του Αγίου Ηλιού εις την Καπουτζήδαν των Παεζάνων, είτα δια του Μετοχίου της Μεταμορφώσεως της μονής Παντοκράτορος έφευγεν προς Αρδαμέριον και κατήρχετο εις Ζαβερνίκειαν και Γριμποτζάκι. Πλην εν τω επιπλάτω Ζυγώ ήτο υδατογέφυρα παλαιών αιώνων. Το ύδωρ, το ασφαλίζον την Θεσσαλονίκειαν από τον αυχμόν, εκέκτηντο οι μοναχοί του εν Βασιλευούση ακμάζοντος μετοχίου των Παντοκρατορηνών και άπαντες έδιδον πάκτα. Πρώτον  το ύδωρ έδιδε ζωήν εις τρία πλυντήρια χρυσού, αργύρου και μολύβδου, εν Πλατανακίοις, Γεδικλή και εις Γαύριανην έσωθεν Καλαρηνού. Ότε δε τα μεταλλεία εστούμπωσαν, κατά τας οργίλας Σκλαβηνικάς εκστρατείας, και αι ζιβύναι ετράπησαν εις άροτρα, μύλωνες ολοκαιρινοί ανεφύησαν εν τοις βηροίς και δικουρίας της χώρας του Κισσέως. ’Ανευ υπερβολής ποιάς, εμετρήθησαν, ευρέθησαν πολλαί δεκάδες και εκεί οι Κουλαϊται, οι μονασταί και οι χωρίται έτριβον σίτον και άλφιτα, αμή έως και παρούτην,την έλεγον και βοτάνην,  παρά το ακραίον Γραδεμπόρι. Εκύκλωναν δε το Σαλονίκιον και μαζί βωμοί πάγου, καταρράκτης αναψύχων τους κεκμηκότας και θησαυρός πυριτολιθου κάτωθεν των Ασωμάτων, άχρι του Γερανίου της Πινασώνος. Τανύν, τρεις πυκναί λόχμαι εκβλαστημάτων,σκωριών και αγραμμάδων, τύφλα να έχωσιν του Λαυρίου και του Δαμαστίου τα σύγχρονα, δεικνύουν τω στρατοκόπω τα αρχαία μπερεκέτια. Ουδείς ενδιαφέρεται, διότι την επάθατε την χλαμπάτσαν, γαημώ τις Έσπες υμών. Προσποιούμενος τον βαρδιάνον, εποίησα τόδε το ψευδοπαραδοσιακόν, δι΄εσέ, Τσεκελότ εφένδη, ίνα ανθιστείς πως μια και θα ρωτήξεις τι εστί «ανεπίγνωστος», φύλαε την γκλάβαν σου από του Αστραπά και του Καλλιέργη τα ακούσματα διότι τέτοιαν γεωγραφία εκλήθης να κυβερνήσεις, Καππαδόκα, Τίτυ, σγαύδαρι, γλουγλού και Βρυέννιε κακότυχε της Άννης Κομνηνής σύζυξ, επομένως ακόμη και εάν μάθεις την λέξιν, την έξιν του Χρόνου και του Τόπου δεν πρόκειται.»