Η πιο στέρεη παράδοση που κληρονομήσαμε από τη μάνα μας ήταν η απέχθεια στο αλάτι. Λόγω αλλεπάλληλων ασθενειών του πατέρα μας, η δίαιτα που του επέβαλε ήταν αυστηρώς ανάλατη και βέβαια δεν έκανε τσουκάλι ξεχωριστό «για τα παιδιά».
Όταν φοιτήτεψα και αναγκάστηκα να ανακαλύψω σε γκαρσονιέρα τις λέξεις και τις έννοιες «μακαρόνια» και «σουβλακερί» διασπάστηκα σε Φαγά εσωτ. και Φαγά εξωτ. Στο δωμάτιό μου δεν μπήκε ποτέ αλάτι, ενώ όλα τα γεύματα σε πιττόγυρα ήταν λύσσα σκέτη. Υπήρχαν εξαιρέσεις: μερικά σουβλατζίδικα και φοιτητάδικα, κατά μήκος της σπίνας της Βασιλίσσης Όλγας διέθεταν φτηνά ζουμερά και γευστικά μπιφέκια που εξαγρίωναν τους γευστικούς μου κάλυκες και άρχισα να αισθάνομαι μπιφτεκοεξαρτώμενος. Ήταν προς το Φάληρο, μεταξύ του Ρίο και δυο μαγαζιών κολλητά στην Εμπορική τράπεζα.
Όλα τα θαύματα έχουν ημερομηνία λήξεως κι αυτό μου το εδίδαξε ο «Γαλαξίας» του Μπουνιουέλ, οπότε, βολτάροντας στο Καπάνι για χαζολόγημα, πέφτω σε γωνιακό μαγαζί με μπαχαρικά και μπήκα να μυρίσω, ο καυλός, οπότε πέφτω στον κάτοχο της μπιφτεκερί που αγόραζε δύο κιλά από μια άσπρη σκόνη και δεν ήταν βέβαια κοκαΐνη. Ήταν άσπρη και την έλεγαν «γευστικό».
Αυτό το «γευστικό» είναι μια πλανεύτρα σκόνη που μερικοί αποκαλούν και «Πέμπτη γεύση» μετά το γλυκό, το ξυνό, το αλμυρό και το πικρό. Κωδικός 162 ή όξινο γλουταμινικό νάτριο. Έχει κι άλλα ονόματα πλην παραμένε ένας φοβερός ενισχυτής. Το χρησιμοποιούν ανέτως, βρίσκεται ακόμη και σε προβολές «ενισχυτικών γεύσης». Χάρη σε αυτόν τον σατανά, το μοσχαρίσιο μπιφτέκι κάνει «μουου», ακόμη και το τυρί μοσχοβολάει βλάχικη τσαντίλα. Και παραμένει η βασική αιτία που αρνούμαι να προσθέσω ακόμη και μια πρέζα αλάτι στη διατροφή μου. Το ίδιο ισχύει για τη ζάχαρη, ειδικά τα γλυκαντικά ασπαρτάμη και στέβια που ανιχνεύω ωσάν καννίβαλος της φυλής Κανάκ, ενώ το όξινο και το θεόπικρο με θέλγουν.
Τελευταία, τείνω να πιστέψω πως από το ίδιο «γευστικόν» γιατροπορεύεται η κυβέρνηση, που απ’ όσο κατάλαβα, αφειδώς προαγοράζει ή τάζει πεκούνια ώστε να προσθέτει την ιδιωτική ιατρική με τις όποιες υποδομές στο πολλαπλώς σαστισμένο εθνικό σύστημα υγείας. Και μ’ εντυπωσιάζει πόσο ύπουλα το επιχειρούν. Η έκφραση «επίταξη» της είναι συμπαθής, αλλά όχι η «εθνικοποίηση» ή «κρατικοποίηση» παρά τον μεταπολιτευτικό γενάρχη της που εξάλλου τον έλεγαν και «σοσιαλμανή». Βλέπετε, η κυβερνώσα οικογένεια έχει άλλους προσανατολισμούς, που εξάλλου δεν απέκρυψε μήτε στην περίοδο 1990-1993, όταν ξανακυβέρνησε.
Βέβαια, είναι αστείο να τ’ ακούς αυτά από υπουργούς που αναρτούσαν τον Βελουχιώτη στα γραφεία τους, αλλά αρνούμαι να συγκρίνω Πολάκη με Άδωνι. Υπάρχει κάποιο ρήμα, ενεργητικό, που χρησιμοποιεί ο Καβάφης για το τι παθαίνει η Συρία κι από ποιούς, αλλά λέω άσε.
Αρκεί οι 11 εκατομμύρες για υποστήριξη καμπάνιας περί κορονοϊού, να μη ξοδεύονται σε καμπάνιες τηλεοπτικές, ήτοι προτροπές επωνύμων και σηματάκια «μένουμε σπίτι», αλλά και στην παρακολούθηση του δρωμένου «νίπτω τας χείρας» πληρωτέα σε καναλάρχες.
Για τους περίεργους, Αλάτσατα θα ειπεί «Αλαταριές» ή περίπου και είναι καλό, με την ύφεση που αναμένεται καραμπινάτη, να κρατηθεί ολίγο αλατσατιανό ή αλατισμένο χρήμα στο ταμείο.
