Σας είναι πολύ δύσκολο να φύγετε απ την Αθήνα; Πιθανολογώ πως ναι. Αν είναι και ο τόπος που γεννηθήκατε ειδικά, έχετε συναισθηματικό δέσιμο για μία πόλη με ιδιαιτερότητα στην ομορφιά της. Το χάος, οι τηλεοπτικές κεραίες και οι στενοί δρόμοι, τα παγωτά έξω από τα πυρακτωμένα ψιλικαντζίδικα του καλοκαιριού. Η Πλάκα, η Κηφισίας και η Λένορμαν τα σκουπίδια αλλά και λαμπερές βιτρίνες του Συντάγματος, οι αναμνήσεις από τα φιλιά του φροντιστηρίου και τα στέκια των ναρκομανών, οι μπάτσοι, ο ηλεκτρικός τα ξέφωτα της Πανόρμου η κατρουλίλα του Ψυρρή, το φως των πανεπιστημίων και τα τετραγωνισμένα μικροσκοπικά πάρκα. Η Αθήνα, η μοναδική στην ουσία πόλη της Ελλάδας. Με την ντεκαντάνζ γοητεία και την ενέργεια απ’ το πάνλευκο μάρμαρο του Παρθενώνα. Είναι πολύ δύσκολο να την αφήσεις. Εμένα σαν επαρχιώτη με δέχτηκε σκληρά στην αρχή αλλά μου τα έδωσε όλα σαν πανέμορφη πρεζού γκόμενα. Όποιος δεν έχει ζήσει στην Αθήνα, δεν δικαιολογείται να την κακολογεί, είναι άσχετος και άδικος. Θα σας πρότεινα να φύγετε, γιατί η αποκέντρωση είναι κατά την γνώμη μου η μοναδική έκφραση ουσιαστικής επανάστασης. Αντί αυτού όμως σας προτείνω αγώνα, για να την επανακτήσετε απ τον κάθε χαρτογιακά Μπακογιάννη. Η πόλη δεν ανήκει σε κανέναν δήμαρχο. Η πόλη ανήκει στους πολίτες της και στα όνειρα τους ακόμη και όταν αυτά γίνονται εφιάλτες.