Eνδιαφέρει άραγε κανέναν η κυριαρχία του Γούντροου Ουίλσον στις προεδρικές των ΗΠΑ το 1912; Με αντιπάλους τον Θεόδωρο Ρούσβελ και τον Ταφτ; Εκείνον με το θλιμμένο βλέμμα που αργότερα θα κυριαρχούσε μετά τον Μεγάλο Πόλεμο;

Κανέναν, φαντάζομαι και εύχομαι το ίδιο λησμονοβότανο να σκεπάσει και τις επερχόμενες δικές μας.  Όχι, η νίκη του κρύβει πως επικράτησε με 42% και έφερε τους Δημοκρατικούς μετά από δεκαετίες στην Προεδρία. Ήταν αθώα και εργώδη χρόνια, τα βάσανα των ανθρώπων ήταν πολλαπλάσια, όλες οι ασυνέπειες των συστημάτων ενεργές και η μπελ επόκ ήδη ένας θρύλος.

Προσέξτε το αυτό με τις εκλογές, γενικώς. Φιλότιμη η προσπάθεια να παίζουν μερικοί μερικοί τον λευκό ελέφαντα, δραματοποιώντας το καθετί. Η Ελλάδα, μια ζωή δέσμια των επετείων της, χαλαρώνει και αγωνιά με πυκνές ανταλλαγές, πηγμένη στην σαχλαμάρα και στη νοσταλγία. Αυτοί οι χάρτες είναι δήθεν για το ίρτζι και το φελέκι μας. Δεν αντέχουμε καν να το μεταφράσουμε «τιμή» και «τύχη». Καλά κάνουμε.