Φοβερή η ακτινογραφία που είδαμε στην Αλεξάνδρας. Ένας ματιασμένος λαός, έσπευσε να ξεπεράσει την άλλη πανδημία, αυτή που ξέσπασε έναν άλλον Οκτώβριο, του 2009 και μία Κρίση (άλλο να την θυμάσαι κι άλλο να την έχεις ζήσει) εξαπλώθηκε στη χώρα.
Βέβαια, ποιος θα το΄λεγε πως το 2020 θα κυβερνούσε Μητσοτάκης και πως ο Σύριζα θα ακυρώνονταν, έστω παροδικά; Ακόμη και η «Χρυσή Αυγή» (ανατρέχω στη αρθρογραφία μου του 2013 και εφεξής) έλυωσε ανύπαρκτη στις πρόσφατες εκλογές και γενική χαρά κατέκλυσε τον γενικό πληθυσμό. Επιφανειακά νομίζω, αποτροπαϊκά, φοβικά. Είναι ζήτημα όρων και ορίων. Η ναζιστική εσσάνς όντως καταβυθίστηκε, αλλά όχι η υστερική ακροδεξιά με όλα της τα τσαμασίρια. Και ποτέ μη ξεχνάτε πως η χώρα κυβερνήθηκε κοντά πέντε χρόνια από ένα παράξενο μίγμα Συριζαίων με Ανέλους, οι οποίοι επιβίωσαν, παρά την παροδική σαστισμάρα τους, φιλοξενήθηκαν σε αλλότριες δομές, συνέχισαν σε άλλο ρυθμό την Εθνική Παράταξη του 1977 και το κλείσιμο του ματιού του Μητσοτάκη πατρός στους Βασιλόφρονες. Επίσης, εξαφανίστηκαν οι από την δεκαετία του 60 «τεταρταυγουστιανοί» του Πλεύρη. Εξαφανίστηκαν, δεν αφανίστηκαν. Ένα μεγάλο κεφάλαιο απορροφήθηκε από ιεράρχες της Εκκλησίας, αυξήθηκε υπέρμετρα ο αριθμός των εκφερόντων τις λέξεις «ψόφο» και «κρεμάλα».
Χτες, για να κλείνουμε, δεν πέθανε ο φασισμός και δεν ολοκληρώθηκε η δικαστική εξέλιξη. Και μόνον η παρουσία μπαχαλάκηδων του εκκρεμούντος αριστερισμού, πολλά διδάσκει. Απεναντίας, η πολιτική ισορροπία στην Ευρώπη έχει γεμίσει λαϊκιστές αυταρχικούς, όχι «σταγονίδια», όπως το 1975, μήτε εχθρούς της Βαϊμάρης. Προβλέπω πως ένας νεκραναστημένος «θεσμός», οι Τριεψιλίτες, εξίσου επικίνδυνοι, ακτιβιστές και ασύδοτοι, θα αναπληρώσουν, με άλλες ονομασίες, το παρεάκι του Μιχαλολιάκου που δεν μέτρησε σωστά την στρατηγική του. Βέβαια αυτός, θα πιστεύει πως ζει το πραξικόπημα της μπιραρίας που οδήγησε τον Χίτλερ στη φυλακή με τον Ες γραμματέα του που κειμενογράφησε το «Μαιν Καμπφ».
Δεν είναι νομίζω υπερβολικό να σας θυμίσω το Άνσλους, την ένωση της Γερμανίας με την Αυστρία, το 1938. Έως τότε η Αυστρία επιβίωνε υπο την παραλλαγή ενός αυταρχικού καθεστώτος με κάποιες διαφορές από τους εθνικοσοσιαλιστές, ενός καθεστώτος που δολοφόνησε τον Ντόλφους και ακύρωσε τον επίσης αυταρχικό Σούσνικ. Ο φασισμός στην Αυστρία δεν ήταν ναζιστικός, ίσως λόγω θρησκεύματος, ίσως λόγω του επιδραστικού (και εγγυητή») Μουσολίνι. Πάντως, με τα πολλά, το Άνσλους, η Προσάρτηση, τα πήγε μια χαρά και οι Αυστριακοί «τριεψιλίτες» έσβησαν από τον χάρτη.
Και η Ελλάδα είχε τριεψιλίτες που ήκμασαν στον μεσοπόλεμο ― τους έλεγαν και χαλυβδόκρανους. Από το 1927 έως τον Μεταξά, υπό τον Κοσμίδη και οργανωμένους βενιζελικούς αντισημίτες σαν τον Γονατά και πρόσωπα σαν τον γιο του Παύλου Μελά και τον διαβόητο Φαρδή που ενέπνευσε το πογκρόμ στο Κάμπελ, οι τριεψιλίτες έκαναν «κάθοδο στην Αθήνα» υμνούμενοι και ξαναφάνηκαν στην Κατοχή, όπου ο ανθρωπότυπος του βενιζελικού διωχθέντος επειδή έλαβε μέρος στο πραξικόπημα Πλαστήρα του 1935 ήταν βαρέως επιθυμητός. Αυτοί διέφεραν εν πολλοίς από τους ναζήδες που ήταν από άλλη σωλήνωση, και η έντυπη μορφή τους ομοιάζει με επιρροή τριεψιλιτών. Η ρητορική τους έχει ένα χαρακτηριστικό: είναι αμυντική, υπέρ των λεφτάδων που τους υποστήριζαν. Οι Χίτες του Γρίβα.
Ένα σημαδιακό ιδεολογικό κύμα ή ρεύμα, έχει επιβιώσει υπό άλλες μορφές στη μεταπολεμική Ελλάδα, προσαρμοσμένο κυρίως στην Αμερικάνικη επιρροή. Κατά τη γνώμη μου, η δικτατορία Παπαδόπουλου είναι περισσότερο τριεψιλιτική, μέσω του Λαδά, αλλά χωρίς πολλά αντιεβραϊκά χαρακτηριστικά, ανκαι οι «κανταφικοί» αξιωματικοί που ακούστηκαν επί Ιωαννίδη δεν θίχτηκαν από καμία μεταπολίτευση.
Φυσικά, η αντίθεση στην Χρυσή Αυγή δεν ήταν από όλους τμήμα ενός ηθικού κανόνα. Και δεν περιμένω να αποκατασταθεί η επαίσχυντη ατυπική συμμαχία προβεβλημένων πολιτικών με τους σκοτεινούς φαιοχίτωνες.
Όταν λοιπόν πεθαίνετε τον φασισμό με περισσήν ευκολία, προσέξτε τον τριεψιλισμό ή πωστονλένε, μη μας πάρει και μας σηκώσει, έτσι ψόφιοι που είστε για πανηγύρια.
