Κατά καιρούς, το Κέντρο έχει θεωρηθεί πολιτική τάση χωρίς ιδεολογία, θαρρείς και σωθήκαμαν με την λύσσα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Για μένα (κι όσο διάβασα την περίπτωση) το Κέντρο δεν είναι ένας μέσος Όρος, μια Χρυσή Τομή, ένα μεσοβέζικο συμβιβαστικό συνταγολόγιο, αλλά μια Κοινή Αγορά παραγωγών, εργαζομένων και συνυπαρχόντων, που λειτουργούν συνδυαστικά, ανκαι συνήθως, κάπως άτσαλα.
Ενίοτε λειτουργεί και ως Καθαρτήριο αποκρουστικών έως σιχαμερών επιλογών: αλλιώς δεν θα θεωρούνταν «Γέρος της Δημοκρατίας» ο προϊστάμενος του Γρίβα − Διγενή στα Δεκεμβριανά και ο τρυπώσας στον Συναγερμό του Παπάγου, ο πετυχημένος υπουργός Παιδείας επί Βενιζέλου κι ώς εκεί.
Για τους ιδεολόγους των χρωμάτων του ουρανίου τόξου, μπορεί να ξεσκίζουν τους αντίθετους, αλλά σπανίως αποφεύγουν να κάνουν εισαγωγές κεντριστικών ιδεών, ακόμη κι αν φασίζουν ή αριστερίζουν ως νέοι αρματηλάτες. Μόνο που ο πολιτικός κόσμος έδειξε (στα χρόνια που τον παρακολουθώ, από την κηδεία του Παπάγου και δώθε) πως οι κεντρώες απόψεις χρησιμοποιούνται από τους πάντες, κάθε απόχρωσης, πάντα με γελοίες δικαιολογίες, σα να έχουν βάλει φανάρια σε μια πολυσύχναστη διασταύρωση λεωφόρων.
Για μένα, ο Κεντρώος επιτρέπεται να δηλώνει πολιτική καταγωγή και η συνθήκη δεν είναι αναγκαίως ομόρρυθμη. Ως Κεντρώον οι δεξιοί προτίμησαν να μη ψηφίσουν τον Αβέρωφ ως αρχηγό, και επέλεξαν τον Ράλλη που υπήρξε βεριτάμπλ Κεντρώος. Και ο Καρτάλης υπήρξε στην ατμόσφαιρα της Αριστεράς, αλλά ήτο τελεσιδίκως κεντριστής.
Δεν θεωρώ λοιπόν Κεντρώα την καιροσκόπο και πεισματάρα κυρία Γεννηματά, η οποία εντούτοις διατηρεί ως γεύσιν και άρωμα μερικούς Κεντρώους βουλευτές, αρκεί να μη την συνερίζονται. Δεν πολυπιστεύω επίσης την πρωθυπουργική ρήση πως είναι Κεντρώος (εξομολόγηση στον Χατζηνικολάου) και γενικά στη σύνθεση των επιτελών της κυβέρνησής του βλέπω αρκετούς απολίτικους τεχνοφρικιώντες, αμή και άτομα που θα βολεύονταν και σε άλλα κόμματα.
Και ο Σύριζα εμπεριέχει κεντρώους πύθωνες κατοικούντες στην στέγη του Συνασπισμού, αλλά όχι κατ΄ανάγκην μεταγραφές τύπου «υπουργού του βραβευθέντος ως διανοούμενης καρδιάς Γεωργάκη». Ο παππούς τα κατάφερε − ο εγγονός, δύσκολα.
Επιστρέφω στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο μιας υποθετικής διαδοχής. Όντως, όσο λίγες ελπίδες διατηρεί το σύμφυρμα του Σύριζα να ξανακυβερνήσει με τους ίδιους όρους, η διαμόρφωση ενός κεντρισμού νομίζω πως έχει ελπίδες αναγέννησης, αρκεί να «θυμίζει» και να μη «παραπέμπει» σε υπάρχον κόμμα, παλαιό ή νεότερο.
Εν ολίγοις, το Κέντρο είναι τρύπιο μεν, αλλά η «τρύπα» είναι μια θύρα προς την Βαλχάλλα.
