Η επιχείρηση Ερτοάν στην ανατολική Μεσόγειο είναι η τελευταία γραμμή των οριζόντων που του απομένει, όχι ως κυβερνήτη μιας χώρας, αλλά ως χαλίφη μιας επιδραστικής δύναμης.
Πρώτες δοκιμές, έγιναν από παλιά, προς βορρά. Για τον Εύξεινο πόντο. Ατύχησαν οι αμηράδες.
Ακολούθησε η κατ΄αυτούς Ανατολή. Και μόνη η απαρίθμηση λαών και σφαγών, αρκεί. Κούρδοι, Αρμεναίοι, Πόντος. Ελαφρά ατυχία και εκεί.
Νοτοανατολικά. Άλλη ατυχία. Ζήτησαν επιρροές προς Συρία μεριά, τους μπαστακώθηκαν οι Ρώσοι.
Πάμε τώρα απέναντι. Δυτικά. Εκεί είμαστε εμείς. Μόνον «ηθική επιρροή» στα Βαλκάνια. Διότι τα έχασαν το 1912.
Τι μένει; Απλό. Μία «διασταύρωση» πιθανοτήτων στο Αιγαίο (όπου με 12 μίλια χαιρετούν τον πλάτανο) και η θολή έννοια της «ανατολικής Μεσογείου» που είναι βέβαια ψευδεπίγραφη. Στην ανατολική Μεσόγειο κατοικούν Σύριοι, Λιβανέζοι, το Ισραήλ, οι χώρες περί το Σουέζ με πρώτη την Αίγυπτο, άντε και Λιβύη, βαριά βαριά.
Οι ΑΟΖ και οι υφαλοκρηπίδες είναι τελειωμένες στη Μαύρη θάλασσα και στο Αιγαίο. Αλλά στην Κύπρο, έχουν άνεση. Βλέπετε, την κατέλαβαν τη βόρεια Κύπρο (και τα πέριξ νερά της) από το 1974.
Εκεί που κολλάνε, είναι στο Καστελόριζο. Προηγήθηκε η ογκώδης καραμαλακισμένη άποψη πως τα νησιά δεν δικαιούνται τίποτις και καντίποτις εάν είναι μικρά. Και εφευρέθηκε η υπέρτατη καραμαλακίτσα πως δύναται μία χώρα να έχει θαλάσσια επαφή με οτιδήποτε την καυλώνει. Τράβηξαν δυό λοξάδια δια Ρόδου και Κρήτης και απέκτησαν ΑΟΖ με τη Λιβύη. Τελειωμένοι σαχλαμαράκηδες.
Η γνώμη μου είναι στρέητ. Στα μπομπόλια τους τα πετρόλια και οι υδρογονάνθρακες. Τα όνειρά τους ολοκληρώνονται με την ολική διακατοχή της Κύπρου. Σκεφτείτε απλώς, εάν η Κύπρος δεν ήτονε άοπλο κράτος αλλά τερίτορι μεγάλης δύναμης, πόσο γαμιώντας θα πήγαινε σύμπασα την Εγγύς και Μέση Ανατολή. Αν ήταν Ισραήλ, θα έψαχναν Ταλιμπάνηδες στη νήσο Σαχαλίνη.
Και εάν ήμην στρατηγεύων και θεοτικός εν Τουρκία, θα ήθελα κολασμένα την Δυτική Θράκη, διότι συνορεύει με τα ισλαμικά χωριά του Κίρτζαλη που είχαν αρνηθεί την ένωση με την Μπιλγκαρία, διότι ήτονε φανατικά του Χαλιφάτου κι ακόμη κάνουν του κεφαλιού τους στη γείτονα. Υπάρχει, βλέπετε μια μουσουλμάνα ζώνη από Σταμπούλω σε Αδριατική, που κάνετε πως δεν υπάρχει, τρομάρα σας.
Πάρτε όθεν όπλα και ζαϊρέδες, αλλά ενόσω τα παίρνετε, επαναλαμβάνω: ως χώρα είμαστε ψαροκόκκαλο. Χρειαζόμαστε φαράγγια, σύμμαχους κάμπους, χιλιάδες χωριά, συμμαχικό ίρτζι. Γι αυτό και προκρίνω εγκάρδια σχέση με Βουλγαρία και Αλβανία -την τελευταία, και με την Κοσσοβάρικη πτυχή της. Και με κανέναν άλλον. Εκεί θα δγιείτε ίδρωτα οι ανατολικοί γειτόνοι και αιτήσεις για ζεϊμπεκιές. Όσο για το Καστελλόριζο, είναι πρόβα τζενεράλε. Και μάλιστα, για να ανακατευούν και σε άσκηση στρατού στην Λήμνο, θα υπάρξουν κι άλλες τζενεράλες.
Βέβαια, θα περίμενα κάτι διαφορετικό από το να παίζει η Ελλάδα την ψύχραιμη -ταιριαστός ρόλος για κράτος μεγέθους Κίνας που τηνε βρίζει το Βελουχιστάν. Τουλάχιστον θα μπορούσε να παίζει τη θυμωμένη, αλλά τότε τίθεται το μέγα ερώτημα «πόσοι αλήθεια υπουργοί της χώρας μας μπορούν πράγματι να υποδυθούν θυμωμένους;»
Τίποτε, τίποτε. Όποιος έχει όπλα και όχι κεμέρι γεμάτο, κάνει παιχνίδι. Όποιος μαζεύει ακόμη και τις μαστίχες από την άσφαλτο λέγεται Μέρκελ και την νοιάζει η Λευκορωσία. Άλλο κράτος πλην της Γαλλίας δεν σαλεύει και με μια Ρωσογαλλική ψιλοσυμπάθεια, μέχρι Μεγάλη Αρμενία θε να δούμε.
