Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ή

Άβαλα μαντάβαλα μαντός κουσκούβαλα μα τσίγκιρ μίγκιρ τάζι τούζι μένα ξουζι σπιρ τακ τακ ότζουκ μότζουκ τσίκι τσίκι τσόζουκ.

Τα προεισαγωγικά μιας διπλωματικής επαφής Ελλάδας και Τουρκίας, συναρπάζουν  φλογισμένες ψυχές, στέλνουν θεματικά drones στον αιθέρα, μπλέκουν γαλάζιες πατρίδες με μαύρα μαντάτα, από τον μήνα Αύγουστο. Ένα κογκλαβιο ενός διαλογου που έπαψε από το 2016, απεγνωσμένα αναδιαρθρώνεται, με πεισματάκια, ύβρεις και διαχρονικώς μηδενικά αποτελέσματα. Και το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της διαμάχης, μεταξύ σκιαμαχίας και θερμού επεισοδίου, είναι η ομοιότητα με έναν παιδικό διάλογο. Είτε με το «ένα λεφτό κρεμμύδι» είτε με την «Πινακωτή». Στο βάθος του αμέτρητου χρόνου, μοιάζει με αναπαράσταση των «Γοτθικών», μιας τελετής που διασώζει ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, η οποία συνέβαινε στην αίθουσα των δεκαεννέα «ακκουβίτων» (μάλλον στην θολωτή αίθουσα με μονή είσοδο και 19 κόγχες-κουητά) μεταξύ καρναβαλιών ντυμένων με «γοτθική» ενδυμασία και ήταν στην ουσία μια μουσική τελετή.

http://petefris.blogspot.com/2008/03/blog-post_13.html

Με δυό λογάκια, μια ψευτομάχη, ένα phony war, με κύριο χαρακτηριστικό πως οι παίκτες αγνοούσαν το ιδιόλεκτο του παιγνίου -ποιος ήξερε λόγου χάρη τι σημαίνει Ἰβερ· ἰβερίεμ· τοῦ ἰγγερουα· γεργερεθρῷ· Νανά· σικαδιασε περέτουρες. Υποθέτω, μήτε όσες και όσοι γνώριζαν τι εστί ο ρούνος «τουκιθεμπλομ».

Ευθύς, παρευθύς και ακάλεστος, να σας παρουσιάσω την εκδοχή μου.

«Η Κύπρος κείται μακράν»

Μπορεί να αποκτήσαμε ανεξαρτησία, να πήραμε ανεπιτυχώς το μέρος των Ρώσων στα Κριμαϊκά, να αφήσαμε την «Εθνικη Εταιρεία» να χάσει επονείδιστα τον πόλεμο του 1897, αλλά συνασπιστήκαμε ορθώς με τους άλλους νοτιοβαλκανίους το 1912 και ξαφνιάσαμε τους «ειδικούς» με τη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα, στον πρώτο Βαλκανικό. Μειώσαμε την βουλγαρική επιρροή, νικώντας στον Β΄ βαλκανικό και μετά από μία περίοδο περιπετειώδους διχασμού, ρημαχτήκαμε άκοντες στην Κριμαία, ακολουθώντας τον «τα ζώα μου αργά» Κλεμανσώ και χάρη στο κράτος της Θεσσαλονίκης αποκτήσαμε μερίδιο στην διανομή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου οι άλλοι σύμμαχοι την γλύταραν εκτός από εμάς που χάσαμε τα πάντα, σε απηνή διωγμό, ματαίως εκτελέσαντες τους «6» για ξεκάρφωμα. Το πέρασμα από την Γαλλική στην Αγγλική επιρροή, ολοκληρώθηκε μόλις το 1940. Η σοβιετική επιρροή, μετά από δέκα ανυπόφορα χρόνια που απαιτούσαν ομαδικές εκτελέσεις πρακτόρων κάθε λογής, τις οποίες δεν τολμήσαμε, οδήγησαν στην ένταξη Τουρκίας και Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, με του οποίου την ανύπαρκτη πολιτική διαχείριση πορευόμαστε έκτοτε υπό διαφορές μορφές. Η προφανής ανικανότητα του τότε πολιτικού κόσμου, και η επικρατούσα νενεκίαση έφερε έναν Περονίζοντα, τον «στρατάρχη Παπάγο» στην εξουσία, ο οποίος μας γκαζίκωσε ως πρόβλημα και όχι ως βαθμιαία και λογική εθνική απαίτηση (όπως συνέβη με δεκάδες περιοχές του Κόμονγουέλθ, αζημίως για τους πάντες) την Κύπρο.

Το δίδυμο Μακαρίου-Γρίβα, ήταν άκρως τοξικό. Ο Μακάριος δεν ήταν Μαντέλα. Ο Γρίβας, αρχηγός κατοχικής ομάδας κρούσης, ονόματι «Χ», υφιστάμενος του «γέρου της Δημοκρατίας» Γεωργίου Παπανδρέου στα Δεκεμβριανά, του και Παπατζή για την Αριστερά, κίνησε μια ΕΟΚΑ που προκάλεσε αναστάτωση στους Άγγλους, που ήδη παρέδωσαν την χώρα μας στους Αμερικανούς και έφερε διάφορα «σχέδια επίλυσης του Κυπριακού», ολοένα και χειρότερα, αλλά και ενεργοποίηση του άλλου «συμμάχου», της Τουρκίας, που με επιρροή στη Κύπρο, αποκτούσε ερήμην της ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο, στα χρόνια αλλεπάλληλων κρίσεων στην Εγγύς και Μέση Ανατολή.

Καθώς οι αποφάσεις της Γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ μοιάζουν με την υπεράσπιση του «Κελλαρίου» της Θεσσαλονίκης (μόνον το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει ισχύ) το USA Δόγμα «Τουρκία και Ελλάς πάνε πακέτο, κρατάμε το Πατριαρχείο δικό μας και τα άλλα θα βρεθούν» λόγω του ομογενειακού Λόμπι, οι Τούρκοι μιμήθηκαν το στυλ της Σφαγής των Γενιτσάρων, οργανώνοντας το σβήσιμο της πληθυσμιακής ισομοιρίας (που ολοκληρώθηκε το 1964) αποκτώντας υπαρκτή τουρκική μειονότητα στα Θράκη, κι εμείς αποκτώντας τον Πούλο, διότι κρεμώντας οι Τούρκοι τον Μεντερές ως αυτουργό του πογκρόμ, κανένας δεν προσπάθησε να αποκαταστήσει τα ρητά της Λωζάννης, επαναπατρίζοντας Ρωμιούς. Ακολούθησαν κάτι λησμονητέες συνθήκες Λονδίνου και Ζυρίχης που οδήγησαν το νησί στα σκατά, ενώ τέλος του 1963, Έλληνες μπούκαραν σε τουρκοκυπριακά χωριά, κι όμως κανένας δεν εκτελέστηκε από το μελέτι μας. Απλώς, μετά τέσσερα χρόνια, πήραμε πίσω την Μεραρχία, αρχές της δικής μας Χούντας. Μετά από προσπάθειες μιας γενιάς, αξιέπαινες, η Κύπρος, όση και οία μπήκε στην Ε.Ε και πασχίζει ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ, επιμένω, την απέλπιδα πορεία της. Παρά την ήττα στο πεδίο των μαχών, το 1974, αποτέλεσμα της εισβολής, διότι όπως εξήγησε ο ένας γέρων του Μάπετ σόου «Η Κύπρος κείται μακράν».

Ο Κρόμγουελ της Ανατολής

Δεν υπάρχει χώρα χωρίς τον λαϊκιστή της, άρα και ο Ερτοάν έχει τον ρόλο του. Αδύναμος στην αρχή, κουμπάρος μας και βοηθός σε όλες τις ζεϊμπεκιές των ηλιθίων δικώνε μας, όταν πεθάνει θα τον ξεθάψουν όπως τον Κρόμγουελ, θα τον δικάσουν και θα τον ξεχάσουνε, καθώς πολλά ενεργεί, περισσότερα ονειρεύεται, ο Κεμάλ μπροστά του είναι θεότης κι αυτός μπακαλόγατος, διότι από γενέσεως σύγχρονου κόσμου, κανένας δεν κατάφερε να δουλεύει δυσί κυρίοις, κι ας αλλάζουν οι κύριοι συχνά.

Το μυστικό βρίσκεται σε μια χαμένη συνθήκη

…και εννοώ των Σεβρών. Ήδη από το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου, η Αντάντ δήλωσε τις εδαφικές της απαιτήσεις πάνω στην τυμπανιαία Οθωμανική αυτοκρατορία, σύμμαχο των Κεντρικών Δυνάμεων. Ωστόσο, η αυτοκρατορία δεν υποτάχτηκε. Χάνοντας κτήσεις της βόρειας Αφρικής, κατάφερε να φτάσει στο Σουέζ, να παρέμβει στρατιωτικά στην Περσία, να νικήσει περίτρανα στα Στενά, ενώ υποχώρησε στους Ρώσους που έφτασαν και κράτησαν για λίγο τον Πόντο πριν λακκίσουν. Οι γραμμές Άλλενμπι και ο Λώρενς κατάφεραν να καταστήσουν ανεξάρτητες τις Αραβικές φυλές. Ιταλία, Γαλλία, Ελλάδα και Αγγλία, επέβαλαν κοινή επιθετική πολιτική, επιτρέποντας στους Οθωμανούς μια άγονη, ορεινή, παφλαγονική ζώνη κυριαρχίας, χωρίς Αρμενία, Πόντο, Κούρδους, Συρία, Κιλικία, συνολικά το Αιγαίο, χωρίς μήτε στρέμμα Ανατολικής Θράκης. Αν δείτε στον χάρτη της Συνθήκης των Σεβρών τα «κέρδη» κάθε σύμμαχης χώρας, η Ελλάδα κρατούσε την περιφέρεια Σμύρνης, την Ανατολική Θράκη χωρίς την ακτή της Προποντίδας, ενώ καμία σχέση δεν είχε με την ξέφρενη πορεία του ελληνικού στρατού στην καρδιά της Μικρασίας! Mπροστά στα κέρδη Ιταλίας, Γαλλίας και Αγγλίας, η Ελλάδα είχε δικαίωμα σε ένα ελάχιστο ποσοστό.

Στο τραγικό μεσοδιάστημα

Οι Γάλλοι επέτρεψαν δημοψήφισμα στην Αντιόχεια που περιήλθε στην Τουρκία και άφησαν το Καστελοριζο στους Ιταλούς, που χάνοντας στον πόλεμο 1940-1943, παραχώρησαν Δωδεκάνησα και το σύμπλεγμα της Μεγίστης στην Ελλάδα, το 1947.

Το γκίρι-γκίρι, άρχισε με τη Μεταπολίτευση. Σύνοψη δήθεν επιχειρημάτων.

• 12 μίλια, ως casus belli. Αρχίδια καλαβρέζικα. Όποτε θέλουμε, τα έχουμε.
• Όχι ΑΟΖ σε μικρά νησιά. Δηλαδή η Μάλτα, που την έχετε κατατρομοκρατήσει, δεν έχει ΑΟΖ;
• Όχι στρατό στα νησιά κοντά στην Ασιατική ακτή του Αιγαίου. Παπαριές. Πήραμε τη Μεραρχία από την Κύπρο το 1967 και το παίξατε εγγυήτρια δύναμη το 1974. Σε άλλους αυτά. Εϊστε τόσο ντουγάνια, που δεν καταλαβαίνετε πως μπορούμε να έχουμε όποτε μας καυλώσει στρατοχωροφυλακή (τζανταρμάδες, ωσάν κι εσάς) ή εθνοφυλακή παντού.
• Ανατολική Μεσόγειος, η «δική σας θάλασσα». Είναι και θάλασσα της Κύπρου, της Ελλάδας, του Ισραήλ, του Λιβάνου, της Συρίας, της Αιγύπτου και δική σας. Γκέγκε;

Τότε για ποιον λόγο χαιρόμαστε που θα «μιλήσουμε;» Για να μη απειλήσουν πως θα τακιμάσουν με τους Ρώσους. Για να μη σκοτώνονται οι σύμμαχοί μας, αργότερα. Για να νομιμοποιηθεί η τουρκική τραμπουκιά ως κατάχρεη, διότι έχει πολλούς αποδήμους της η Ευρώπη. Διότι η Ελλάς πείθεται ενώ οι οχτροί μας είναι «τόσον ωραίοι και τόσον άγριοι». Διότι θα μας κόψουν την παιδίσκη Εlif.

Kι αυτά θα μας γλυτώσουν από ντράβαλα;

Για αυτό έχω ζητήσει από παλιά «ρεπούδιο φοιδεράτων» (διαζύγιο ομοσπόνδων) και από φέτος «Ηνωμένες Βαλκανικές πολιτείες». Αν αυτοί παραληρούν για μια “γαλάζια πατρίδα” εμείς μπορούμε να διατηρήσουμε τον όρο “κόκκινη μηλιά”.

Διότι ό,τι τεμενά και να τους κάνουμε, το μόνο που τους νοιάζει είναι να μη υπάρξουν «μέτρα» απο την Ε.Ε. Την έχουν καραβρεί με το κλίμα έντασης. Τους συμφέρει. Μόνον κέρδη περιμένουν από τους «ξένους», πλήν μερικών επίφοβων γι αυτούς «μικρών», όπως το Ισραήλ. Όσο για εμάς, ενδεχομένως να ενδιαφερθούν μερικά κράτη που εμπορεύονται όπλα, όσο δεν ενδιαφερόμαστε για τους ανταγωνιστές τους.

Και μη ξεχνάτε πως το Ναγκόρνο Καραμπάχ μας έρχεται γάντι…