Εντυπώσεις από τα νέα Δεκεμβριανά, ες αύριον.

Eίχα διαμορφώσει από πολύ νέος την άποψη πως καλώς επιθυμούσα την παρέα της αναθεώρησης και τους αριστερούς του υπερύθρου τόξου: Ήταν γουστόζοι, πλακατζήδες, ανεκτικοί,ό,τι χρειαζόταν για να παραμείνουν εσαεί μη κυβερνήσιμοι και μη αρχολίπαροι.

Κυρίως, αρκούσε ένα «και» σε λάθος τοποθεσία μιας ανακοίνωσής τους, για να γίνουν μαλλιά κουβάρια με τους υποτιθέμενους συμμάχους των. Η μόνη πολιτική δεξιότητα που απολάμβαναν, ήταν ο έγκαιρος εντοπισμός μιας παρέκκλισης ενός «λάθους» στην ανάλυση, ακόμη κι όταν κάποιος γλώσσευε την μπέρδα του.

Μανούλες σε αυτά.

Πίστευα ο τάλας πως η εμμονή στα εκάστοτε «πιστεύω» τους, ήταν ο ασφαλέστερος δρόμος προς μια μόνιμη, σχεδόν θεσμική, αντιρρητική Κόλαση.

Ώσπου γίναμε κοτζάμ γαϊδούρια (μεγκαλώναμε διότι) και παρεκτός μερικούς μονοσάνδαλους που δεν άλλαξαν ρούπι, οι πολλοί άρχισαν να γοητεύονται από τον τρέχοντα πολιτικό βίο.

Το φαινόμενο κινήθηκε παράλληλα: ήταν αυτοί που συμπαθούσαν το ΠΑΣΟΚ, παρά τις άφθες που έβγαζαν με τον Ανδρέα και αυτοί που άλλαζαν πουκάμισο ακόμη και με δεξιές στάμπες.

Μετά, κυβέρνησαν αρκετοί, και τους χάσαμε τελείως. Έχασαν και το χιούμορ τους. Είχαν περάσει και σαράντα χρόνια σε επαγγέλματα, λειτουργήματα και οικονομικές βελτιώσεις, χωμένοι σε αναπτυξιακές μελέτες και άλλα ευρηματικά που ξεχείλιζαν τα ντοσιέ τους σε φοριαμούς υπηρεσιών.

Απέναντί τους, σήμερα, δεν βρίσκεται κάποια δεξιά όπως την ξέραμε. Εύλογο κι αυτό: οι πολιτικές αντιθέσεις από καιρό δεν είναι άσπρο-μαύρο, αλλά κιαροσκούρο.

Η Δεξιά έχει πάρει πολλά από τα χούγια της ντεμέκ Αριστεράς. Πιστεύει πως είναι κεντροδεξιάς φτιάξης. Αλλά κάθε αυγό, είναι κρόκος, ασπράδι, κέλυφος. Δεξιό αυγό, δεν υπάρχει. Μήτε πρόκειται. Θα μας τρελάνουν στα ρεγγοκέφαλα, κατά το νεοδημώδες.

Μας περιμένει, αν βγούνε στον αφρό, μπόλικη υπερεργασία, πλήθος σατιρικών ευρημάτων, σωρεία από πρασινισμένες πατάτες με φύτρο. Αφού άρχισαν ήδη οι Κεντρώοι να ρίχνουν μπινελίκια ο ένας στον άλλον (τα είδαμε προ ημερών στη Βουλή) καταλαβαίνετε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση: λέγεται στασιμοκατάσταση.

Η έξοδος, ο θεός να την κάμει, από τα μνημόνια, δεν είναι έξοδος από επαχθείς υποχρεώσεις. Διότι άλλο είναι να σε δεσμεύσει ο άλλος πως θέλει τόσα δις πλεόνασμα κάθε χρόνο, κι άλλο να σου υποδείξει το πώς θα τα καταφέρεις!

Άλλο να κινδυνεύεις με το Κον Τίκι, κι άλλο να μουσκεύεις από Κον Τόκους.

Κάποιος πρέπει να ξεκόψει πως δεν είναι ανεκτή η ενεχυρίαση της δημόσιας περιουσίας. Κάποιος πρέπει να καταλάβει πως η μείωση των φόρων φέρνει δουλειές. Κάποιος να εμπεδώσει πως θα υπάρχουν πελούσιοι και πτωχοί.

Κυρίως, τώρα που φορτωθήκαμε δανειστές με τη βούλα, πως πρέπει να εφεύρουμε ένα παράλληλο γκουβέρνο, να ζήσουμε σαν άνθρωποι.

Διότι δεν παίζεται μπαλίτσα σε γήπεδο ναρκοθετημένο. Χρειαζόμαστε μιαν αλάνα να παίξουμε. Δεν είναι, ποτέ δεν ήταν, ζήτημα αντεγκλήσεων. Λέει μια κουταμάρα ο ένας, απαντάει με χειρότερη κουταμάρα ο άλλος.

Χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση που θα τα πάρει πρέφα όλα αυτά.

Να φτιάξουμε Κράτος παράλληλα με ξεχρέωμα, είναι παραμύθι του Μυνχάουζεν.