Ονειρεύτηκα έναν τόπο που είχα απολησμονήσει. Την Άμπελο, στο τέρμα της Σιθωνίας. Αφήνεις το Πόρτο Κουφό, ανηφορίζεις προς Καλαμίτσι και στο μισό μίλι, κόβεις αριστερά στον χωματόδρομο, κρατάς τον ανατολικό αέρα και το βιβάρι της Λαύρας στα κατάντη, περνάς περιβολάκια και σύσκια λιβαδάκια μικρά όπου αφήνουν άλογα και ονικά, κι όταν βλέπεις δεξιά την αμμουδιά του Μαραθιά, ευθύνεις το αμάξι ή τα πόδια σου να κατευθυνθούν σε ένα φοβερό τοπίο, ακατέργαστο θαμνώδες, με τις λαμαρίνες μιας στάνης οδηγό, μετά ένα εκκλησάκι και φτάνεις καρσί στον Σιγγιτικό, σε έναν γκρεμνό που επιτρέπει να βλέπεις σε ευδία το πέλαγος, κι αν είσαι τυχερός, τον Άθωνα.

Μόνο θάμνα, κουμαριές, σχίνοι και αρώματα. Και πρίνοι σε σύμπλοκα σχήματα. Πάντα φυσάει και κυκλώνεσαι από την ρυτιδωμένη θάλασσα. Το καλοκαίρι, καίει το μέτωπό σου, την άνοιξη δεν υπάρχουν παρά μόνον μονιές για τα μελίσσια. Σπάνια φίδια, καμιά χελωνίτσα. Δε θέλεις να φύγεις, στη μέση του πουθενά.

Οι εικόνες ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες, μετά τόσα χρόνια επισκέψεις εκεί, και με μόνες πληροφορίες τα λογάκια από τις περιγραφές των βυζαντινών κτηματολογίων.

Να ξαναβρεθώ στον ίδιο τόπο, δύσκολο, παρεκτός και εξελιχθούν τα drones. Οπότε θυμήθηκα πως υπάρχει εκσυγχρονισμός και βούτηξα στο ίδιο τοπίο, από τα Google maps. Έσπευσα στο μόνιτορ, αλλά δεν πλησίασα καν στον παράδεισο. Με εμπόδιζε η αλλαγή του τοπίου, η ασθένεια της Χαλκιδικής. Ένα σύνηθες ξεχέρσωμα.

Ο Μαραθιάς, οδηγείται, αριστερά, στην ανοικοδόμηση. Και μια λωρίδα πρασίνισμα, μακρυνάρι, και κλήροι αντί θαμνώνων. Οι μισοί με ελαιόδεντρα. Και μια στάνη που έχει πολλαπλασιαστεί.

Δεν είναι τοπίο. Δεν είναι εξέλιξη. Είναι η πονηριά της εκμετάλλευσης. Πρώτα βρίσκουν δυο στρέμματα βολικά. Τα ξεχερσώνουν. Δεν τα αφήνουν γυμνά, αλλα φυτεύουν λιόδεντρα. Μετά, η πρώτη αγγελία, παλιά σε εφημερίδα, τώρα στο διαδίκτυο ή αν ρωτήσεις σε οικισμό. Πωλείται ελαιώνας. Κανένας δεν ρωτάει αν είναι έδαφος καταπατημένο. Ελιές φυτεύεις, στο κάτω της γραφής, ξωμάχος είσαι, έχεις παιδιά. Έρχεται ο μουστερής. Δεν μπορεί να αγοράσει δημόσια γη, αλλά για ελαιώνες κόβει φλέβες. Πουλιέται το τεμάχιο.Με στόχο να χτιστεί το κεραμίδι, το εξοχικό .

Έτσι γέμισε η Χαλκιδική ιδιοκτησίες. Εδώ, στην άκρη του καιρού, ποιος να νοιαστεί. Στα τελευταία χρόνια δεν έχει φράγκα μήτα για αυθαίρετο. Και η φωτογραφία δείχνει μια παγωμένη εξέλιξη. Φαίνεται στα σπιτούδια του Μαραθιά. Από τον ελαιώνα, μένει δείγμα. Τέρμα. Καπούτ. Είναι ιδιοκτησία.

Θάμνα, ξεχέρσωμα, ελαιώνας, μεταβίβαση, ανέγερση. Δεν έχει άλλη δικαιοσύνη στον τόπο. Έχει όμως ελιές.