τι να το κάνεις που χτυπάει η καρδιά σου αν δεν χτυπάει το τηλέφωνο;

Μάνα είναι μια προτομή γυναίκας φτιαγμένη από χιλιάδες κομμάτια μάρμαρο οικογενειακών τάφων

Στέκομαι στη στάση του λεωφορείου και περιμένω να περάσει το καράβι για τα κουφονήσια

η μόνη αληθινά ρομαντική ιδέα που απέμεινε ζωντανή μέχρι τις μέρες μας είναι η αναρχία και όχι η ποίηση που αποκοιμίζει

Διαγραφή χωρίς μπλοκάρισμα είναι έρωτας με προοπτική σχέσης

Δεν ξέρω αν το έχουμε αντιληφθεί αλλά οι επόμενες 10-15 ημέρες θα είναι κρίσιμες

Είσαι βαρύτερος από το θάνατο, υπάρχει πιο ωραία παρατήρηση να σου κάνει άνθρωπος που τον αγαπάς;

Αυτό που βάζουμε φωτογραφίες με τα χαμογελαστά μας πρόσωπα και το logo “δεν είναι αθώοι, οι ναζί στη φυλακή” μας αθωώνει εμάς που δεν πήγαμε ούτε μια φορά στην δίκη [...]

το πολύ πολύ οι ξένοι οίκοι αξιολόγησης όταν θα εξετάζουν την οικονομία μας να βλέπουν λίγο μαύρο καμμένο χορτάρι

Όσο υπάρχει ακροατήριο πάντα θα νιώθουμε πως κάτι υπάρχει να ειπωθεί

εκείνο που με αποσχολεί είναι η κρισιμότητα των επόμενων δυό εβδομάδων που παίρνει παράταση ανα δεκαπενθήμερο

Γι αυτό υπάρχουν τα ποιήματα για να μην ξεχνάς τις στιγμές που γλίστρησαν και έφυγαν σαν την άμμο απ’ τα δάχτυλα σου

δεν υπάρχει τίποτα πιο μελαγχολικό από δυό ανθρώπους που στέκονται σιωπηλοί ο ένας απέναντι στον άλλον

όλες οι “θεόμπνευστες” παπαριές σ΄αυτή τη χώρα ξεκινούν με προσωρινό χρονικό προσδιορισμό για να καταλήξουν μια κόλαση αορίστου χρόνου

η νέο μορφή της ομόνοιας είναι το χαλί που θα κρύβει από κάτω στο εξής η πόλη μας τα σκουπίδια της

πολλοί καλλιτέχνες ελάχιστος πολιτισμός

ήρθε η ώρα που ο θάνατος έχει το όνομα αγαπημένων μας προσώπων και ηρώων της νεανικής μας μυθολογίας

ντροπή μας που επιτρέψαμε πίσω από κάθε μας λέξη για την ζωή να παραμονεύει κι ένας θάνατος

η καλύτερη αντίσταση: να μη νιώσεις ενοχές που δεν σου αναλογούν

δύσκολα κανείς θα αποδεχτεί πως είναι μύθος η επάρκεια του χρόνου

τίποτα δεν ακυρώνει σ΄αυτή τη χώρα τον καρνάβαλο που ζούμε

ναι, κουβαλάμε στις τσέπες βουνά απ΄την αρκαδία και φρεσκοκομμένα σύκα απ΄τα σίδερα χαλανδρίου

όταν χρονοτριβείς σε μια δίκη για το φόνο ενός αθώου εξαφανίζεται η ντροπή και κάθε αίσθημα περί δικαίου

βρε άντε πήγαινε που μικρός έπαιζες τένις στη πλατεία του χωριού σου

τι ασήμαντοι ένοικοι μιας ολόκληρης εποχής που υπήρξαμε