1959 και στο χωριό δεν είχε έρθει μήτε το νερό καλά καλά

Να κοιτάω τα μάτια του ήθελα μόνο και ν’ ακούω τη φωνή του

πόσο απαλό πρέπει να είναι το κτύπημα στον ώμο όταν θέλει ο άνθρωπος κουράγιο

Το παιδικό προσφάι

Παντού λουκέτα και συναγερμοί, να προστατεύουν τις στιγμές

πάνε πολλά χρόνια

-Βρήκα, Λίτσα, βρήκα!

«Πω, πω, τι όμορφος χαρχάγγελος!». Το πρώτο βαρύ ολίσθημα της γλώσσας!

Πάνω απο τους μισούς ύπνους στη ζωή μου, τους έχω περάσει σε καρέκλες, πολυθρόνες..

Μέχρι τις δέκα το πρωί που αναχωρούσε το πούλμαν έπρεπε να είναι καθόλα έτοιμες.

Σημεία και τέρατα κάναμε, κυριολεκτικά κάτω από την μύτη τους, παριστάνοντας τις αθώες περιστερές…

Έκτοτε, μου έμεινε να θυμάμαι λεπτομερώς κάθε εκδρομική δραπέτευση τέτοιου τύπου…

…ένιωθα πως υπήρξα, έστω και εν αγνοία μου, ένας «στιγμιαίος» συνένοχος της απριλιανής χούντας.

Στα θεωρητικά μαθήματα, ήταν οι πληροφορίες για τις γυναίκες

«Πάει ο παλιός ο χρόνος;». Ιδού το ερώτημα!

Θαυμαστής ηρώων του μεταπολέμου. Πίτσκο.

Η βαριά χερούκλα του πατέρα μου, του διευθυντή. Είχαν να λένε για τα αστράκια που φώτιζαν το πυρωμένο μάγουλο.

Εκείνα τα μακρόσυρτα καλοκαίρια της παιδικής ηλικίας, ίσως να ήταν ο μοναδικός επίγειος Παράδεισος που αξιώθηκα.

Ποτέ δε φοβήθηκα το σκοτάδι,αλλά έτρεμα με τις διεισδύσεις του φωτός στην ποικιλία της σάρκας της νύχτας. Το 1957, έμεινα μόνος στο σπίτι της Σαμολαδούς για λίγη ώρα, και οι […]

Παιδιόφραστος διήγησις   Κρατώ ένα δελτίο λουτροθεραπείας του πατέρα μου. Είκοσι μπάνια στην Αιδηψό. Με θεώρηση και υπογραφές. 1960. Ιούλιος. Πήγαιναν με τη μάνα μου στο υδροθεραπευτήριο και ελούοντο σε […]

Είχα εντυπωσιαστεί που ο Μπίλης, ετών έντεκα και συνομήλικος, είχε κανονίσει ραντεβού με την πανώρια Βυζαντία και βγήκαν τσαϊράδα στο μεγάλο Πάρκο. Δεν είχαμε βγάλει την Πέμπτη τάξη και η […]

Είχα, μικρός, έναν φίλο που ο νουνός του, εκ προσφύγων, ήταν ερωτύλος. Ακόμη και τότε που ήμασταν ζουμπάδες, το ξέραμε. Κυκλοφορούσε στην ατμόσφαιρα. Μία των ημερών, του γυάλισε μια εύμορφη […]