Σκαρφάλωναμε στην αποθήκη, μετά στην γκαρσονιέρα και τσουπ πάνω στον τσιμέντο
Το μπούλινκ που υπέστην παιδί και χάρη στο οποίο πείσμωσα και έμαθα να υπάρχω
Οι γονείς μου έβλεπαν όνειρα. Πολλά.
Τριώδιο, κρεωφαγία, Τυρινή και Τσικνοπέμπτη
Η μητέρα μου πίστευε ότι αυτό συνέβαινε επειδή έπαιρνα ευλογία
1959 και στο χωριό δεν είχε έρθει μήτε το νερό καλά καλά
Να κοιτάω τα μάτια του ήθελα μόνο και ν’ ακούω τη φωνή του
πόσο απαλό πρέπει να είναι το κτύπημα στον ώμο όταν θέλει ο άνθρωπος κουράγιο
Το σκοτάδι είναι το τελευταίο υλικό που φοβάμαι. Με εκείνο το αγγελικό και μαύρο είναι που τα χαλάμε.
Το παιδικό προσφάι
Παντού λουκέτα και συναγερμοί, να προστατεύουν τις στιγμές
πάνε πολλά χρόνια
-Βρήκα, Λίτσα, βρήκα!
«Πω, πω, τι όμορφος χαρχάγγελος!». Το πρώτο βαρύ ολίσθημα της γλώσσας!
Πάνω απο τους μισούς ύπνους στη ζωή μου, τους έχω περάσει σε καρέκλες, πολυθρόνες..
Έπρεπε. Τίποτε δεν έπρεπε. Αλλά δεν ήξερα. Τίποτε δεν ήξερα.
Μέχρι τις δέκα το πρωί που αναχωρούσε το πούλμαν έπρεπε να είναι καθόλα έτοιμες.
Σημεία και τέρατα κάναμε, κυριολεκτικά κάτω από την μύτη τους, παριστάνοντας τις αθώες περιστερές…
Έκτοτε, μου έμεινε να θυμάμαι λεπτομερώς κάθε εκδρομική δραπέτευση τέτοιου τύπου…
…ένιωθα πως υπήρξα, έστω και εν αγνοία μου, ένας «στιγμιαίος» συνένοχος της απριλιανής χούντας.
Στα θεωρητικά μαθήματα, ήταν οι πληροφορίες για τις γυναίκες
«Πάει ο παλιός ο χρόνος;». Ιδού το ερώτημα!
Θαυμαστής ηρώων του μεταπολέμου. Πίτσκο.
Η βαριά χερούκλα του πατέρα μου, του διευθυντή. Είχαν να λένε για τα αστράκια που φώτιζαν το πυρωμένο μάγουλο.
Εκείνα τα μακρόσυρτα καλοκαίρια της παιδικής ηλικίας, ίσως να ήταν ο μοναδικός επίγειος Παράδεισος που αξιώθηκα.