Με τον παραμικρό θόρυβο, έτρεχε κι άνοιγε την πόρτα…

Όλο το απόγευμα, αναπολούσα το χνούδι των πρώτων λόγων σου…

Κάθε φορά που βγάζω τα παλιά
και καθαρά σεντόνια στρώνω
στο κρεβάτι, εσένα περιμένω να
φανείς.

Τίποτα δεν έμεινε από το περασμένο καλοκαίρι
θυμάμαι πως κατέφθασε, με πόσες υποσχέσεις […]

Έψαξε το αριστερό μου χέρι, το ελεύθερο
το κράτησε γερά μες το δικό του αριστερό
οι ανάσες όλο πιο κοφτές, λαχανιασμένες […]

Για σένα κράτησα το ήσυχο γαλάζιο
το σκούρο μπλε στο φύλαξα ατόφιο […]

Παρά τις υποσχέσεις του μαγεμένος από τις στολισμένες βιτρίνες, ξεχάστηκε και χωρίς να το καταλάβει, άφησε το χέρι της. […]

Ντάρλινγκ; Με πήρε ο ύπνος αγκαλιά με την κούρασή σου, αφού γύρισα όλο το σπίτι ξυπόλητη σέρνοντας πίσω μου μια κουβέρτα. Χοροπηδούσα προσεχτικά στο σκοτάδι. Αν σκοντάψω πάνω σου θα […]

Και τι νομίζεις, δεν έτρεμα απελπισμένος, όμοια με φύλλο
το τελευταίο, πριν το φυσήξει ο βοριάς της δυστυχίας μου;

Κάποτε ένα και μόνο κουδούνισμα μπορούσε να σου αλλάξει τη ζωή. Τα νέα ήταν απροσδόκητα και αιχμηρά. Δε σέρνονταν με τις ώρες πάνω σε στοίβες από αλφαβήτες. Σε πετύχαιναν με […]

Ώρα που τρέχουμε πίσω από τον ίλιγγο του χρόνου να μην σκουριάσουν οι ευτυχίες , σε καλoκαιρινές κουζίνες, στα πάρκα , στις πλαστικές καρέκλες των σινεμά, στις βουβές διαδρομές, τις […]