ο «ένοχος» δεν αισθάνεται ένοχος, αλλά διαπρεπής χρήστης λεκτικών μακανταμιών
του Σπύρου Β. Κεκάτου (1963 – 2013), από τη συλλογή «Κυματόδαρτοι Κάβοι», 1981
Όσο τηρούνται τα λογοτεχνικά προσχήματα, εγώ τουλάχιστον πάω πάσο.
σήμερα νέοι και παλιοί οφείλουμε να κάνουμε κάτι πολύ πιο δύσκολο
Το δακρύβρεχτο πουλάει
Οι τολμηρές μεταξύ μας κουβέντες σε λίγο έφεραν και τις πρώτες χειρονομίες.
«Η ποίηση πάντα / θα προπορεύεται απ’ την πράξη»
Ο εγκέφαλος, οι αισθήσεις και το στομάχι θέλουν τροφή. Ασταμάτητα.
Εκεί, έπιασαν την κουβέντα…
oh my God! – it’s full of stars!
Κάθε μέρα πετυχαίνω πολλές κυρίες καθώς περιμένω στη στάση του λεωφορείου. Μάλιστα έχω περιμένει τόσες ώρες συνολικά στη ζωή μου στη στάση του λεωφορείου και έχω σκεφτεί πολύ τη ζωή […]
Πότε λέμε και πότε ξελέμε το “άσε”.
Καλύτερα βιβλιοβουλία, παρά βιβλιοβούλιο.
Αφήστε τον κόσμο να διαβάσει παλπ
οι άσπροι τίτλοι γλιστρούν πάνω στη μαύρη οθόνη σαν τις ενδόμυχες σκέψεις
Τζων Φώουλς, Ο Μάγος, μτφρ. Φ. Ταμβακάκης, Εστία, 2011.
Αντί ν’ αναφωνήσει γεμάτος ντροπή «πόσο λίγο ξέρω τον τόπο μου» —εύχεται ισόποση άγνοια στους νεότερους. Αντί να αναλάβει την μέριμνα φωτισμού των νεοτέρων του, υποκλίνεται στην ανάγκη συσκότισής τους. […]
Thomas Pynchon, Against the Day, The Penguin Press, 2006.
Ήταν Άνοιξη του 1980 όταν ο ποιητής Γιάννης Κοντός και φίλος μου με σύστησε στον μανιώδη συλλέκτη Μάνο Χαριτάτο. Αναζητούσα μεροκάματο κι ο τελευταίος χρειαζόταν κάποιο άτομο εμπιστοσύνης που θα […]
Και ας κάθομαι στο σπίτι μου και είμαι δουλειά σπίτι, το τεθλιμμένο ρεπορτόριο ενός άφραγκου υποταγμένου υβριδικού ανθρώπου που τρώει παραφουσκωμένες πιπεριές που μυρίζουν περισσότερο κολλαγόνο και από το κοτόπουλα σε περίοδο πάχυνσης.
Ό,τι απέμεινε από επικοινωνία μεταξύ γειτόνων, η αυλή σαν αρχαίος αθηναϊκός χώρος συνάθροισης είχε τη δική του ιστορία. Ένιωθες ασφαλής και ας πετούσαν γόπες, ουρανοκατέβατες αναφλέξεις της στιγμής.
Κάποια σκουπίδια που μπαίνουν στα μάτια και προκαλούν ένα δάκρυ που ξεχνιέται. φασολάκι μου
H Αθήνα ποτέ δεν με στεναχωρούσε. Η Αθήνα για ένα παιδί που μεγάλωσε στο Κερατσίνι έχει το ίδιο εκτόπισμα και επιρροή όπως σε ένα επαρχιωτόπουλο.
Συνηθίζω χρόνια τώρα να διαβάζω ως διάλειμμα ανάμεσα στα, ας τα ονομάσω, απαιτητικά αναγνώσματα, βιβλία του Ζορζ Σιμενόν. Έχω διαβάσει μέχρι στιγμής περίπου 45 από δαύτα. Ο Σιμενόν, για όποιον […]
Το αγρίμι ζει μιά χαρα εσώκλειστο στην ρουτίνα, απλώς κάποια στιγμή μπορεί να σπάσει το φράγμα και να ξεχυθεί παθητικα επιθετικό…