Εκεί όπου συχνά περιμένω τον Μπίλη να τον ονειρευτώ
Τις είδα χθες που εξέταζαν την ασφάλεια του δέντρου
ο Πάκο δεν γινόταν να είναι Νορβηγός
Φτάσαμε κατάκοποι…
κανείς ποτέ δεν την είχε συναντήσει έξω από την σχολή που δίδασκε
Περπατώντας στους δρόμους της γειτονιάς μου θα δεις μικρά μαγαζιά κάτω από τριώροφες πολυκατοικίες ή ζυμωμένα μέσα σε ερείπια σπίτια έτοιμα να αφήσουν την τελευταία τους πνοή και το μπετόν να γίνει σκόνη και τα τούβλα στάχτη.
Δεκάδες άνθρωποι με τα ίδια γυαλιά ρει μπαν, το ίδιο ξεφτισμένο τζιν,το ίδιο καρό πουκάμισο και το κινητό στο χέρι διασκέδαζαν τη μοναδικότητας τους αγναντεύοντας τα κότερα που λαμποκοπούσαν από το ξύσιμο της καρίνας στον ήλιο.
Και βέβαια, ότι και να κάνεις για την αποδοχή του κόσμου θα γυρίσει μπούμερανγκ σε εσένα ως γλοιώδης συμπεριφορά με τεχνητά μέσα και ανήθικους τρόπους εκμεταλλευόμενα από εσένα για λόγους χειραγώγησης και ανειλικρίνειας. Έτσι, θα πουν. Θα σε κατηγορήσουν που προσπάθησες, θα σου κάνουν μπούλινγκ, θα σε εξεφτελίσουν πιο πολύ τελικά από την αρχή, από το ξεκίνημα, από την πρώτη εντύπωση και την πρώτη συμπεριφορά, τότε που τελικά δεν ήσουν αποδεκτός και ξεχώριζες.