Το τελευταίο συρτάρι ανοίγει με δυσκολία
Και ποιος να σε διαβάσει εσένα που όλο κρύβεις το ημερολόγιό σου στο πατάρι;
Το δωμάτιο ήταν ισόγειο και δεν έβλεπε την θάλασσα παρά σε μία φωτογραφία μιας κορνίζας.
Γελούσε η μηχανή εκ των προτέρων.
Κάποια σκουπίδια που μπαίνουν στα μάτια και προκαλούν ένα δάκρυ που ξεχνιέται. φασολάκι μου
Φοβάμαι τους ανθρώπους. Πολύ. Φοβάμαι όταν περπατάνε από πίσω μου, ακουμπώντας την πλάτη μου με την σκιά του. Τους φοβάμαι όταν θέλουν να γίνουν φίλοι μου περισσότερο από εχθρούς μου. […]
Θα μπορούσα να μην τα γράψω ποτέ αυτά. Η κρυφή μου ελπίδα είναι να τα διαβάσει κάποιος και να με συμπονήσει. Έπειτα να με κατανοήσει και τελικά να προστατευθεί. Έχουμε […]