Θυμάμαι κι αυτό που είπε η Justine στη Μελαγχολία του Trier: Η ζωή στη γη είναι κακιά.
Καλώς ήλθατε στο εδώ και τώρα
Σημειώσεις για τη μεγάλη αφήγηση
Στο κλείσιμο της βραδιάς μία περιποιημένη πόρτα με τη γλάστρα και τα καλλιγραφικά γράμματα στο κουδούνι.
Πώς να φύγεις;
Μπελκάντο
Η ζωή μπορεί να είναι τέχνη, αλλά δεν είναι ούτε αφήγηση ούτε παράσταση
Και ας κάθομαι στο σπίτι μου και είμαι δουλειά σπίτι, το τεθλιμμένο ρεπορτόριο ενός άφραγκου υποταγμένου υβριδικού ανθρώπου που τρώει παραφουσκωμένες πιπεριές που μυρίζουν περισσότερο κολλαγόνο και από το κοτόπουλα σε περίοδο πάχυνσης.
Δεν μπορείς να πουλάς σεφταλιά, γαρδούμπα και ρολό χοιρινό αν ονειρεύεσαι να τα φας κιόλας.
Παλιότερα λέγαμε διαδικτυακή ζωή και πραγματική ζωή, ως δυο διαφορετικά, ενίοτε και αντίθετα πράγματα. […]
Οι πάγοι λειώνουν, τα ζώα πεθαίνουν, και βλέπουμε τον τρόπο