Και ας κάθομαι στο σπίτι μου και είμαι δουλειά σπίτι, το τεθλιμμένο ρεπορτόριο ενός άφραγκου υποταγμένου υβριδικού ανθρώπου που τρώει παραφουσκωμένες πιπεριές που μυρίζουν περισσότερο κολλαγόνο και από το κοτόπουλα σε περίοδο πάχυνσης.
Ετικέτες:γυναικεία φωνή, εικονική ζωή, εξομολογήσεις, ζωή, λογοτεχνία, σύγχρονη ζωή, τι έχει νόημα πια,