Αισθανόμουν και πριν διαβάσω Μακρυγιάννη, πως ήμουν ικανός να «φτιάξω ένα τραγούδι»

«Φύλλα στο φως», «Φρούτα στο σκότος»

Στα γιαννιτσιώτικα

Δεν ήταν ο καιρός του πνεύματος, αλλά το πνεύμα των καιρών.

Ακόμη και όταν έλειωσαν τα χιόνια, το κρύο παρέμεινε

…Εξάλλου ήμουν πνευματικός άνθρωπος – η Μαίρυλιν θα καταλάβαινε

Ως κακός πασάς

Τόσα χρόνια, στα Γιαννιτσά, δεν είχα ιδεί τόση δυστυχία.

Ήταν έθιμο να χαιρετήσουμε τον Λαομέδο

Εκεί όπου συχνά περιμένω τον Μπίλη να τον ονειρευτώ

…πήγαινα πρώτη Δημοτικού

Είναι τρεις, ζωή να΄χουν. Έχω καιρό να τους δω.

Ένα θέμα μας απασχολούσε ιδιωτικώς.