Τα περισσότερα έπιπλα που γνώρισα παιδί, είχα στρογγυλεμένες γωνίες και ακμές
Να δούμε το 2020 τι χορούς θα έχει.
Ποιος με φρόντισε εμένα ποτέ πριν;
Η μνήμη μου εκτίει πενταετίες, σαν στρατιωτικός.
Το πικ απ έπαιζε λαϊκά, oι καλεσμένοι καλοντυμένοι, τα μουστάκια ακατέργαστα
«ωραία λουλούδια κι άσπρα ως ταίριαζαν πολύ»
Και άντε μετά να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας…
Έχουμε βλέπεις έντεκα χρόνια διαφορά, διάστημα αρκετό, απέχουμε μισή άν όχι ολόκληρη γενιά
Αν έζη ο Δαπόντες, αυτό θα μοιραζόμασταν στης Σκοπέλου τον κάτω φόρον
Κάτι σπάνιο!
Έως πριν είκοσι χρόνια…
«δεν έχει υπόθεση»
Της κοκκινομάλλας που περπατούσε σαν την Μαίρυλιν ο έρως έκλεινε πενταετία
Περνώ μπροστά από τη χαμένη μνήμη του σπιτιού που δεν υπάρχει πια
Φάγαμε, ήπιαμε χορέψαμε. Και ξανά μανά τραγουδήσαμε.
Με την Αθήνα γνωρίστηκα ουσιαστικά στα τέλη των σίξτις…
Τον Μάιο του 1980 το μόνο της ζωής μου στέκι ήταν το Σαντέ του Κικιρίμπα.
Καμμένος ναός
Με κάτι τέτοια, οι ουρανοί γίνονται φιλόξενοι.
Έπεσα τυχαία στην ασπρόμαυρη φωτογραφία. Έμεινα και την χάζευα με τις ώρες.
Στις 24 του Φλεβάρη ημέρα Τρίτη, έγινε ο μεγάλος σεισμός.
Ο θείος Γιώργος, με το προσωνύμι Τζούλτος, ήταν ένας σωστός ντελικανής. Καθαρόαιμο άτι σπάνιο, υπερήφανο.
Μια τελετή χειμώνος, ονόματι Σκορδοκαΐλεια υπήρξε στη Φλώρινα από τον Μίμη Σουλιώτη.
Όταν το αμοιβαίο μίσος πηγάζει από την κορυφή κι όχι από τους βάλτους
Χιόνι λουλούδια του έρωτα