Μία ωραία τρέλα!

Δεν γίνεται να περιμένεις τίποτα ζωντανό από την ανθρωπότητα όταν μεταφέρει συνήθειες δίπλα στη θάλασσα. Η πόλη σε πληγώνει διαρκώς. Αν δεν συμβαίνει αυτό, έχει χάσει οτιδήποτε παιδικό μέσα σου. Δεν γίνεται να ικανοποιείσαι με αυτόν τον μόνιμο κυνισμό.

Και ποιος να σε διαβάσει εσένα που όλο κρύβεις το ημερολόγιό σου στο πατάρι;

Πόσα ένσημα χρειάζεται αυτή η καθημερινή περιποίηση ενός χώρου που μοιάζει με 70 τετραγωνικά αλλά είναι ο κόσμος όλος, το στερέωμα και ο ορίζοντας; Σπάνια, σπάνια, σπάνια.

Γκρίζα μέρα. Απέναντι το νεκροταφείο. Ταχείας Κυκλοφορίας δρόμος που μοιάζει να ρίχνει τα γκάζια για τους πεζούς. Κόσμος περνάει την διάβαση και χάνεται στον δρόμο. Από πάνω ένα βουνό. H […]

Και βέβαια, ότι και να κάνεις για την αποδοχή του κόσμου θα γυρίσει μπούμερανγκ σε εσένα ως γλοιώδης συμπεριφορά με τεχνητά μέσα και ανήθικους τρόπους εκμεταλλευόμενα από εσένα για λόγους χειραγώγησης και ανειλικρίνειας. Έτσι, θα πουν. Θα σε κατηγορήσουν που προσπάθησες, θα σου κάνουν μπούλινγκ, θα σε εξεφτελίσουν πιο πολύ τελικά από την αρχή, από το ξεκίνημα, από την πρώτη εντύπωση και την πρώτη συμπεριφορά, τότε που τελικά δεν ήσουν αποδεκτός και ξεχώριζες.

Οι πεθαμένες κατσαρίδες στα μωσαϊκά του μετρό μας υπενθυμίζουν πως το καλοκαίρι τελείωσε και μάλιστα με τον πιο επώδυνο τρόπο.
Εμείς, οι άλλες κατσαρίδες, περπατάμε σαν ζόμπι και τις προσπερνάμε πηδώντας χαριτωμένα από πάνω τους.
Τι σου είναι και το σαρκίο όταν έχει ακόμα ανάσα μέσα του. Κοροϊδεύει εκ του ασφαλούς.