Τέτοιες φωτογραφίες, που με τον βαθύ και καλοσυνάτο ανθρωπισμό τους ξεπερνούν τη λειτουργία του ευχάριστου στιγμιότυπου, αποτυπώνουν την ασπαίρουσα ομορφιά της ταλαιπωρούμενης στους δρόμους του μόχθου ανθρωπότητας. Γεωργιανή κατά πάσα πιθανότητα η μικρή, πέρναγε τη μέρα της δίπλα στο πάγκο των μικροπωλητών γονιών της, κάπου στην οδό Αθηνάς. Μια-δυό φορές μάλιστα την είχα εντοπίσει να μεταφέρει με επιμελές δέος κουτιά εμπορευμάτων!(τραβούσε την προσοχή λόγω του βάναυσου κουρέματος της, που ίσως όμως να υπήρχε λόγος γι’αυτό, αφού άλλα στοιχεία τυχόν κακοποίησης δεν ήταν ορατά). Τη μέρα της φωτογράφισης τη βρήκα χαλαρή και σε πολύ μεγάλα κέφια να δίνει παράσταση σε γονείς, συντοπίτες της και περαστικούς, στιγμή της οποίας ακριβώς αποτυπώνει η φωτογραφία.

Καθώς σκεφτόμουν να αναρτήσω τη φωτογραφία, την ξανακοίταξα κάπως πιο επισταμένα και θυμήθηκα έναν άδικα παραγνωρισμένο Ολλανδό ζωγράφο του 17ου αιώνα, τον Gerard ter Borgh, που συχνά ζωγράφιζε παιδιά. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει ένα μικρό έργο-τοσοδούλι σαν τη μικρούλα που αναπαριστά-όπου η πιτσιρίκα ποζάρει με όλο τον εξοπλισμό μιας αρχοντοκυράς αλλά η λεπτή ψυχολογική παρατήρηση του Τερ Μπορχ δεν θάβει κάτω από το στόμφο της φιλόδοξης μεγαλοαστικότητας τη παιδική ψυχή, που την αναδεικνύει με όλη την ευγένεια και τη διάκριση που πάντα τον χαρακτήριζε σαν δημιουργό. Προφανώς η μικρή του Τερ Μπορχ χαίρεται κι αυτή το ρόλο της-αν και όχι τόσο εκδηλωτικά μέσα στο καλβινιστικό περιβάλλον που μεγαλώνει. Το προδίδει αυτό η φωτεινή αντανάκλαση στα χείλια της τα αμήχανα.