• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Gigantopithecus
Θωμάς Ξωμερίτης | 13.03.2017 | 08:23
…down he came with a crash and a thud like the fall of a giant. And he was a giant, his head and body being fully as large as a man's.
 
Έχοντας χάσει το μέτρημα, προσπαθώ να θυμηθώ πόσους σκότωσε, πόσους έγδαρε και αφαίρεσε το τομάρι, πόσους έβρασε για να καθαρίσει το σκελετό από τη σάρκα. Εύλογη η ερώτηση του αναγνώστη, την είχε προβλέψει. Μου δίνει το συνολικό λογαριασμό στο τέλος του κεφαλαίου. Μόνο αυτός από το σύνολο της ομάδας πυροβόλησε και σκότωσε δεκαεπτά. Από επτά διατήρησε σκελετό και δέρμα (η διαδικασία φορές περιγράφεται με χειρουργική ακρίβεια) ώστε να τα στείλει σε βρετανικά μουσεία. Γράφει επίσης ότι υιοθέτησε το ορφανό ενός θηλυκού που σκότωσε. Εδώ υπάρχει αλλαγή στην περιγραφή, οι σελίδες του βιβλίου αφήνουν χείμαρρο στοργής προς το μικρό. Για το πώς το πιτσιρίκι άρπαζε και κρατούσε τη γενειάδα του αναζητώντας προφανώς την ασφάλεια της μητέρας, για το πώς το έπλενε και τάιζε. Για την «ελπίδα του ότι είχε κάνει το μικρό ορφανό αρκετά ευτυχισμένο». Και εμφανής η προσπάθεια να μην εκδηλώσει λύπη σαν του ψόφησε ύστερα από τρεις μήνες.
 
Δύο μέρες σε αποσύνδεση, μόνη μου επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο ηλεκτρονικά βιβλία κατεβασμένα στο κινητό μου. Ένα από αυτά το «Μαλαισιανό Αρχιπέλαγος» του Alfred Russel Wallace. Διαβάζω βράδυ στην κατασκήνωση, στο προστατευόμενο δάσος. Μια εφεδρική μπαταρία φόρτισης στο σάκο μου.
 
Θαυμάζω τη σκέψη του Wallace. Την οξεία παρατηρητικότητα για αυτά που μας φαίνονται δεδομένα τις μέρες μας, τη διορατικότητα του, την ικανότητα κατανόησης. Σε ένα σημείο προτείνει ότι για την επιβίωση των ουραγκουτάγκων είναι αναγκαία η ύπαρξη εκτεταμένου παρθένου δάσους. Η κατάτμηση ενδιαιτημάτων θεωρείται πλέον από τις κύριες προκλήσεις στην προσπάθεια διατήρηση της βιοποικιλότητας. Αλλού αναφέρει ότι παίρνοντας ως βάση τη προϊστορική πανίδα σε διάφορες περιοχές του κόσμου - το γιγάντιο βραδύποδα, την αρκούδα των σπηλαίων, διάφορους προγόνους σύγχρονων ειδών - έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι ο ουραγκουτάγκος, ο χιμπατζής κι ο γορίλας είχαν ο καθένας τους δικό του πρόγονο. Γνωρίζουμε πλέον ότι ο εξαφανισμένος για δεκάδες χιλιετίες από τα μέρη της νοτιοανατολικής Ασίας γιγαντοπίθηκος, υπήρξε συγγενής του ουρακοτάγκου.
 
Συνάντηση με μια μητέρα και το μικρό της. Ο οδηγός μπαίνει μπροστά, κάνει νόημα με το χέρι να στεκόμαστε πίσω γιατί τα θηλυκά μπορεί να γίνουν επιθετικά και να δαγκώσουν. Το μικρό αιωρείται από πάνω, από κλαδί σε κλαδί. Η μητέρα έχει κατέβει στο έδαφος και πλησιάζει περίεργη, ποζάροντας. Ήρεμα, σχεδόν ανθρώπινα. Παρατηρεί. Ο οδηγός αργότερα λέει ότι οι ουραγκουτάγκοι της Σουμάτρας είναι διαφορετικό είδος από αυτούς στο Βόρνεο. Το είδος στη Σουμάτρα σπανιότερο και πιο κοκκινοτρίχικο. Ο Wallace δεν μπόρεσε να δει κάποιον από κοντά, να πάρει δείγμα από τη Σουμάτρα. Σύμφωνα με τον οδηγό τα μαντάτα από τη Σουμάτρα είναι καλά για τους ουραγκουτάγκους, ο αριθμός τους αυξήθηκε από 7.000 άτομα σε 9.000.
 
Τα μαντάτα όμως δεν είναι καλά αναφορικά με τη μεγάλη εικόνα. Σε πρόσφατη έκθεσή του το IUCN θεωρεί ότι τέσσερα από τα επτά είδη των μεγάλων πιθήκων, των Ανθρωπιδών - τα δύο είδη ουραγκουτάγκου μαζί με τα δύο είδη γορίλλα στην Αφρική - βρίσκονται ένα βήμα πριν την εξαφάνιση. Τα υπόλοιπα από τα επτά είναι τα δύο είδη χιμπαντζήδων και το έβδομο εμείς.
 
Λίγο έξω από τη ζούγκλα φυτείες για παραγωγή φοινικέλαιου και καουτσούκ απλώνουν ολοένα αυξανόμενη ευθύγραμμη χρηστική λογική σε δεκάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα που στραγγαλίζουν και διαγράφουν διαρκώς ζούγκλα. Ψευδαίσθηση η αίσθηση αποσύνδεσης, το χάσιμο της επαφής με τον υπόλοιπο κόσμο
 
Εξαρτάται από μας, από τον έβδομο πίθηκο. Από την ικανότητα σκέψης του, αυτής της σκέψης του Wallace, της κυρίαρχης δυτικής σκέψης, ευλογία και κατάρα ταυτόχρονα. Που μετρά τον κόσμο, τον δένει σε παραλλήλους και μεσημβρινούς, τον δαμάζει και τον χρησιμοποιεί. Που σκοτώνει από περιέργεια να κατανοήσει και αγαπά αφού κατανοήσει, ρίχνοντας φως στις κατακερματισμένες λεπτομέρειες, αγάπη που περνά από τον εγκέφαλο βαστώντας στο χέρι όπλο. Αλλά επειδή είναι ικανή να ορθολογίσει γνωρίζει πάντα στο τέλος το συμφέρον της. Και δεν είναι μόνο η ανάγκη για νερό και χώμα, για αέρα και βιοποικιλότητα. Είναι να παραμείνει ο ουραγκουτάγκος άνθρωπος της ζούγκλας, να διατηρηθεί το άγριο και αδάμαστο το οποίο καμία σχέση δεν έχει με το βάρβαρο.
 
Εδώ θα πρέπει να γίνει η μόνη παραδοχή και συμβιβασμός. Ότι αυτή η ανάγκη, αυτή η αγάπη, είναι η μόνη που δεν μπορείς να κατακερματίσεις, να αναλύσεις, να ερμηνεύσεις με το νου. Χρειάζεται να την αγγίξεις κατευθείαν με την καρδιά.