• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Keep walking
Θωμάς Ξωμερίτης | 10.02.2015 | 07:52
Το περπάτημα με ξεκουράζει, μου καθαρίζει το κεφάλι. Αφήνω στο μυαλό ελεύθερη την κάθε σκέψη που θα γεννήσει να ‘ρθει κατάφατσα με το κάθε εξωτερικό ερέθισμα. Ό, τι βγει από αυτό το στιγμιαίο πάντρεμα, το μικρό και σύντομο, δεν θα το βιάσω αλλά θα βυθιστεί μέσα μου φαινομενικά στη λησμονιά. Όλα αυτά σε σταθερό βηματισμό, σε συντονισμό με τον σφυγμό στις φλέβες. Η διαδικασία με ξελαμπικάρει, βοηθά τη σκέψη μου, ο εσωτερικός επεξεργαστής λειτουργεί δίχως να πασχίζω. Τελικά, βλέπω πέρασμα όπου το κουρασμένο μυαλό μου έβλεπε τοίχο.
 
Κυριακή περπάτησα ως το Γκάζι, όπου με περίμεναν φίλοι για φαγητό. Πορεία κόντρα στον ήλιο, στη διάρκεια της οποίας η θερμοκρασία έπεσε και ο ουρανός συννέφιασε. Ελάχιστοι Έλληνες, πλην του κόμβου στην Ομόνοια. Χαίρομαι που την τελευταία χρονιά η Ομόνοια επαναλειτουργεί περικλείοντας κι όχι αποκλείοντας. Αυτό στα μαγαζιά στα πεζοδρόμια γύρω από την πλατεία, κι όχι στην αποτυχημένη «αναβάθμιση» στο εσωτερικό της. Στην Πειραιώς, στα πεζοδρόμια, αποκλειστικά αλλοδαποί. Κύμα στάσιμο ανάμεσα σε Δουβλίνο και Αμυγδαλέζα, δύσκολη κι επικίνδυνη κατάσταση που υπερβαίνει τη θετική εξαγγελία του Πρωθυπουργού για ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών δεύτερης γενιάς το ίδιο βράδυ.
 
Στο Γκάζι οι παρέες αποκλειστικά ελληνικές. Με το αποκλειστικά ελληνικές εννοώ και τους νέους, παιδιά μεταναστών δεύτερης γενιάς.
 
Το βαριέμαι το Γκάζι. Προτιμώ την Ομόνοια τώρα που ξαναβρίσκει κάτι από τον παλιό της, τον «κοσμοπολίτικο» εαυτό. Πεζοί, διερχόμενοι και ανόμοιοι, σμίγουν και χωρίζουν παραμένοντας ανόμοιοι. Κι όλη αυτή η διαδικασία σε επίπεδα ασφάλειας που όμως δεν προκαλούν λήθαργο. Παλμός.