• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Επαρχιώτες της Ευρώπης
ΤheGreekCLOUD | 07.04.2015 | 01:50
Αόρατοι γυμνασιάρχες/σε κινούν/κι αόρατα στον πόνο/συμμετέχεις
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Εθνική Επέτειος στη Νέα Υόρκη»
 
 
Ο μήνας του κυβερνητικού μέλιτος έληξε, ημερολογιακά και αναπόφευκτα. Στα σαράντα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το κλίμα της αρχικής ευφορίας έχει αλλάξει ― όχι τόσο με τις ατελέσφορες διαπραγματεύσεις στο εξωτερικό, όσο με τις αναπάντεχες (για να το πούμε ευγενικά) εξελίξεις στο εσωτερικό.
 
Το πρώτο σοκ ήρθε, βεβαίως, με την επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας, και ακολούθησαν άλλα, πολλά, σχεδόν σε καθημερινή βάση: η χρήση πράξης νομοθετικού περιεχομένου, η διαρκής πολιτεία της Προέδρου της Βουλής, και κυρίως η πολιτεία υπουργών και υφυπουργών που θεωρούνταν σοβαροί ως άτομα, αλλά η εξουσία φανέρωσε τον επαρχιώτη γυμνασιάρχη που έκρυβαν μέσα τους.
 
(Αυτό είναι και το πιο ανησυχητικό σημάδι, γιατί φανερώνει την ένδεια που έχει ακόμα και αυτή η κυβέρνηση σε στελέχη και πολιτικό προσωπικό ― όχι μόνον σε ανθρώπους με όραμα, αλλά και σε ανθρώπους που μπορούν να διαχειριστούν θέσεις ευθύνης και εξουσίας με στοιχειώδη επάρκεια και συνέπεια.)
 
Ο επαρχιώτης γυνασιάρχης (ιδιότητα ενδεικτική της νοοτροπίας μεσαίου δημόσιου υπάλληλου) ήταν για πολλές δεκαετίες ο εμβληματικός μοχλός του συστήματος εξουσίας και καταπίεσης που είχε εγκαταστήσει η επάρατος Δεξιά, και δεν ξηλώθηκε στη Μεταπολίτευση, ούτε (φυσικά) από την πρώτη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά ούτε και από το ΠΑΣΟΚ: αυτό που έκανε το ΠΑΣΟΚ ήταν να διατηρήσει τη θέση με τις ιδιότητες, αλλά να την ανοίξει και σε άλλο κόσμο, που δεν είχε πρόσβαση ως τότε. Το σύστημα εξουσίας παρέμεινε ουσιαστικά αναλλοίωτο, απλώς οι πελάτες αυξήθηκαν.
 
Κανείς δεν κατηγόρησε ποτέ τον Ανδρέα Παπανδρέου για πολιτική βλακεία. Το ΠΑΣΟΚ δεν ρίσκαρε την ανατροπή του εγκατεστημένου συστήματος εξουσίας, αλλά το προσεταιρίστηκε, το κολάκεψε, το κανάκεψε και τελικά το κέρδισε. Μέσα από αυτό το εξαιρετικά πειστικό και επιδραστικό σύστημα, και προτείνοντάς το ως τη μοναδική βιώσιμη επιλογή, ο Ανδρέας Παπανδρέου έφτιαξε τους πολίτες κατ’ εικόνα και ομοίωσή του: μας έκανε όλους ΠΑΣΟΚ, όπου το ΠΑΣΟΚ πλέον δεν είναι πολιτικός φορέας αλλά σύστημα διακυβέρνησης και άσκησης εξουσίας.
 
Όπως είχε πει παλιότερα και ο Πανούσης (ο Τζίμης, ο σωστός, όχι ο υπουργός) και η Νέα Δημοκρατία, μια μορφή ΠΑΣΟΚ είναι. Όποιο κόμμα επιθυμεί την εξουσία στην Ελλάδα, πρέπει να γίνει και αυτό ΠΑΣΟΚ, ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το ίδιο σύστημα εξουσίας (με μικροαλλαγές μεν, αλλά το ίδιο) εξακολουθεί να κυβερνά τη χώρα, και ο Αλέξης Τσίπρας δεν μοιάζει να θέλει ή να μπορεί να ρισκάρει τη ρήξη μαζί του.
 
Μόνον έτσι εξηγούνται οι αλλοπρόσαλλες (με βάση τις προεκλογικές εξαγγελίες αλλά και τις αρχές της Αριστεράς) επιλογές σε πρόσωπα και πολιτικές της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό έχει πετύχει και έχει ακόμη δημοτικότητα, γιατί είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, που καλύπτει τις ανάγκες των ψηφοφόρων: δεν έχει σημασία αν είναι παλιοί ή νέοι, όλοι είναι (είμαστε!) ΠΑΣΟΚ ― εκτός (ειρωνεία!) από το ορίτζιναλ ΠΑΣΟΚ, τώρα υπό την ανεπαρκή κηδεμονία του Ευάγγελου Βενιζέλου, που έχει περιθωριοποιηθεί ως κόμμα.
 
Στο εξωτερικό, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρόβλημα, καθώς το μοντέλο ΠΑΣΟΚ έχει ξεπεραστεί εδώ και χρόνια, μετά από αλλεπάλληλες αποτυχίες (θυμάται κανείς τη συνάντηση Παπανδρέου-Μιτεράν-Καντάφι;) και κανείς δεν έχει εφεύρει ακόμα μια νέα πρόταση (η πρόταση δορυφόρος της Μόσχας είναι ληγμένη από το 1989). Ο κ. Τσίπρας φαίνεται να έχει επιλέξει για την εξωτερική πολιτική του στελέχη προερχόμενα από μια ευρεία παλέτα των σχολείων της αστικής τάξης της πρωτεύουσας (κυρίως Κολλέγιο, Μωραΐτη, Λεόντειο) που δεν γνώρισαν επαρχιώτες γυμνασιάρχες, αλλά, ως προϊόντα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, αναπαράγουν το πρότυπο του επαρχιώτη ― αυτή τη φορά του επαρχιώτη της Ευρώπης. Κι αυτό δεν είναι ούτε πρόταση, ούτε όραμα.