• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων
Ολύμπιοι χαρακτήρες
Sraosha | 19.03.2014 | 12:19
Μόνη μου υπεράσπιση η αφηρημάδα μου και, πιο γενικά, το γνωσιακό διάκενο μεταξύ γνώσης και επίγνωσης: του να μαθαίνεις κάτι και του να σε λούζει αυτό το κάτι απότομα σαν "βίωμα" (που έλεγαν παλιά).
 
Οι δημοσιολογούντες μας, παλαιοί και νεανικοί, μας βλέπουν αφ' υψηλού!
 
Ναι, γελάτε. Να σας πω πώς έφτασα σε επίγνωση, τουλάχιστον.
 
Είναι κάτι χαρακτήρες, λοιπόν, που τους δόθηκαν κάποιες ευκαιρίες. Οι ευκαιρίες είναι σαν την ομορφιά, περίπου: σου δίνεται χωρίς λόγο και στο τέλος φτάνει να σε καθορίζει εν μέρει. Αυτοί οι χαρακτήρες γράφουνε κιόλας, κάποιοι από αυτούς.
 
Θεωρούν λοιπόν, έτσι φαίνεται από τα γραπτά τους, πως είναι ανώτεροι από όσους δεν είχαν ευκαιρίες: την υστερική καθαρίστρια, το γραφικό παιδί του συνεργείου, την κουτούτσικη μανικιουρίστα, τον σουβλακοφάγο ομορφάντρα, τον (ακόμη) μετεμφυλιακό χωρικό της ορεινής Ελλάδας, τη μικρομάνα της δεκαετίας του '90 που έχασε το τρένο των αφιερωμάτων στο σεξ, τον χυδαίο κλαρινογαμπρό, το λαϊκό κορίτσι ή την Μπουρναζιώτισσα. Όλοι αυτοί αντιμετωπίζονται ως ζωάκια, ως μικρά μου πόνυ: ανθρωπάκια που (αλί και τρισαλί) ψηφίζουν και συνθέτουν το φόντο του νεοελληνικού μωσαϊκού, πάνω στο οποίο οι χρυσές ψηφίδες (σαν δόντια παλιά) είναι αυτοί, οι χαρακτήρες που γράφουν, των ευκαιριών: ανώτεροι, πεφωτισμένοι, ψύχραιμοι αλλά και επιλεκτικά ελεήμονες. Όταν υπάρχει, η επιλεκτική συμπόνοια του χαρακτήρα-γραφιά απέναντι στον μπανάλ (άντε, χαριτωμένο) καταστηματάρχη που τον ταλαιπωρεί ο ιδρωμένος κι αξύριστος απεργός ή απέναντι στη μοναχική αισθητικό είναι ολύμπια: σκύβει ο γραφιάς από πάνω του όπως ο Απόλλωνας πάνω στη Δάφνη, ο Δίας στη Λήδα και στον Γανυμήδη, η Αφροδίτη στον Άδωνι (το μυθολογικό τεκνό, όχι τον μυθολογούντα μπουμπούκο). Με περιέργεια, συγκατάβαση και οριακά κτηνοβατική αλλά αποπνευματωμένη (σχεδόν) επιθυμία.
 
Οι θεοί των εφημερίδων, οι πρωταγωνιστές του χρονογραφήματος, οι συγγραφείς της αμερόληπτης συστράτευσης με το πρέπον, το κομψό και το συμμαζεμένο δε θα μπορούσαν οι ίδιοι να είναι καθαρίστριες, οροθετικές πόρνες, απεργοί, "λαθρομετανάστες", άνεργοι, άστεγοι, ζητιανοί, κλαρινογαμπροί, μανικιουρίστες, αγρότες, "αιώνιοι" φοιτητές, λαϊκά κορίτσια, μπουζουκοκόριτσα. Δεν είναι στην φύση τους τη θεία.