Πάνος Θεοδωρίδης: Η μετανάστευση των μνημείων

Ανκαι στόχος του άρθρου ήταν τα δεινά της σαμαροποίησης που δεν υπάρχει πια και η Επιστήμη θα προχωρήσει χωρίς αυτήν, κάποια επιτροπή η όμιλος εκ προσωπικοτήτων που βρέθηκε εκεί, επισήμανε στοιχεία που δείχνουν το μνημείο να «διολισθαίνει» από το ιστορικό και συμβολικό ύψος του τέταρτου προχριστιανικού αιώνα, στα τέλματα και στις αμήχανες και τσαπατσούλικες δουλειές του «δεύτερου μισού του δεύτερου αιώνα ,ακόμη και στον πρώτο».

Με λίγα λόγια καταραμένη ρωμαιοκρατία.Άρα, ο στρατηλάτης και η γενιά του δεν βρίσκονται εκεί. Δις άρα, δευτεράντζα το μνημείο.

Η ανασκαφέας απάντησε με οξύ ύφος. Να περιμένετε τις ανακοινώσεις μου.Μπάζα παλαιών ανασκαφέων ξεφόρτωνα και ανακούφιζα το εύρημα.Εξάλλου δεν ήταν επιτροπή με την στρογγυλή σφραγίδα του κράτους, αλλά ένα παρεάκι συναδέλφων εκδρομέων που φρόντισα να ενημερώσω. Ο τέταρτος των αιώνων στέκει στη θέση του.

Πέρασε κι όλας ένας χρόνος. Σχετικοί και άσχετοι είχαμε φροντίσει τότε να πλαισιώσουμε την έξαψη του γενικού κοινού, με παρατηρήσεις που επέτρεπε η σωρεία των ανακοινώσεων και η τηλεοπτική εικόνα που εισπράτταμε.

Βέβαια, την επάρκεια των ανασκαφέων ήταν αδύνατο να την εκτιμήσουμε, αλλά τα μισόλογα αρμοδίων έριχναν μερικούς σμπάρους που έδειχναν στο περίπου ότι στην Αμφίπολη έψαχναν κάτι συγκεκριμένο.

Εκείνη η επιμονή για το ασύλητο του πράγματος. Η αναφορά πως βρέθηκε ο σκελετός ενός «κοντούλη». Εκείνος ο Δεινοκράτης που έμπαινε και έβγαινε από την δημόσια εικόνα.

Σε ένα τέτοιο δημόσιο περιβάλλον, η «πτώση» του λόφου Καστά σε κάτι ρωμαϊκό, φάνταζε ως κατακρήμνιση μιας Ελπίδας στο αδιέξοδο μιας φωλεάς τερμιτών.

«Όσο παλαιότερο, τόσο καλύτερο» ήταν η γενική αρχή αρκετών ανασκαφέων επί δεκαετίες, που ενωρίς αντικαταστάθηκε από το αξίωμα «κορυφή του κόσμου μου είναι η εποχή στην οποία είμαι ειδικός».

Η σαγήνη του Χρυσού Αιώνα είχε φτάσει σε προσέγγιση έτους, μετά το οποίο, ακόμη και το Ερέχθειο «παρουσίαζε μερική αμέλεια στην εκτέλεση λεπτομερειών».

Σε πιό βαθιά χρόνια η αυτοψία επί του πτώματος αρχαίας ελληνικής αποικίας προκειμένου να ανεγερθεί τουριστική ομορφιά, διευκολύνονταν από την συλλογή οστράκων που η διενεργούσα την αυτοψία ύπαρξη έδειχνε σε όμιλο χωρικών, μηχανικών και φοιτητών, με τον χαρακτηρισμό «ρωμαϊκούλια».

Ταυτόχρονα, αλλά υπό την καταληψία άλλης δισιπλίνας, ήταν ζήτημα τιμής να στέλνεις τις παλαιοχριστιανικές βασιλικές όσο γίνεται νωρίτερα προς τα χρόνια του μεγάλου Κωνσταντίνου, κι όποιος τολμούσε να δείξει πέμπτο και έκτον αιώνα, υφίστατο διασυρμό.

Άσε που επί χρόνια οι πηγές και τα υπάρχοντα μνημεία τροπαλίζονταν με κύριο στόχο να βγάλουμε τις σκλαβηνίες αόρατες η πρόσφατες, ώστε να διατρανωθεί η συνέχεια ενός ελληνισμού που δεν είχε βέβαια την ανάγκη μας, μήτε είχε ιδέα (ο ελληνισμός) γιατί σώνει και καλά έπρεπε να συνεχιστεί.

Από την μαγεία ενός κοιτάσματος οψιδιανού, έως μιά αλουμινοκατασκευή της φρικτής αισθητικώς δεκαετίας του εβδομήντα, όλα, τα ερμηνευμένα και τα ανερμήνευτα, είναι η παράδοση και η πατρίδα μας.

Οι υποθέσεις εργασίας είναι χρήσιμο εργαλείο όταν τα στοιχεία είναι ελλιπή, αλλά είναι χρήσιμο να ξέρουμε ότι σπανίζει στο έργο της ανθρώπινης επίνοιας η αναγραφή χρονολογιών ή η υπογραφή ενός ιδιοκτήτη ή ενός τεχνίτη.

Ο συνήθως τραυλός μας εγκέφαλος διατηρεί το δικαίωμα της ιδιότυπης ρητορικής του.

Τα υπόλοιπα εξηγούνται επαρκώς στον «Δαίμονα της πορνείας», ξέρετε τίνος.

Δείτε επίσης:

Φακές η μπορτς;

Ταξιδιωτικά

Η φοβία για τη μετανάστευση