H Δύση είναι ο σύζυγος μας με όρους περασμένων εποχών, αφέντης απόλυτος του σπιτιού, λογαριασμό δεν μας δίνει, ο λόγος του διαταγή, εμείς τον κακολογούμε με τις φίλες μας, παραπονιόμαστε διαρκώς για τα χούγια του, αλλά να φύγουμε από την ασφάλεια και μαζί το ζυγό που μας προσφέρει ούτε να το σκεφτούμε, ή μάλλον μέχρι εκεί, μέχρι να το σκεφτούμε ως κάτι απαγορευμένο και τελικά αδύνατο, γιατί δεν είναι μόνο πως μόλις καταλάβει τι γίνεται θα σπεύσει να μας βάλει στη θέση μας, είναι επίσης και εξίσου ότι μέσω αυτού προσδιοριζόμαστε, σε αυτόν ανήκουμε, αυτός είναι το σπίτι μας.
Η Ρωσία δεν είναι καν ο εραστής μας, είναι μια ρομαντική μας φαντασίωση, ακούμε τραγούδια κι ονειροπολούμε στα κρυφά για μια στιγμή μαζί του, εξιδανικεύουμε τα υπαρκτά του χαρίσματα, παραβλέπουμε τα υπαρκτά του ελαττώματα, κάτι μέσα μας λαχταρά να χαθεί στον τρόπο του και το αλλιώς του, που κάτι μας θυμίζει, κάτι μας κάνει, αλλά τελικά δεν παύει να είναι αλλιώς, όχι αυτό που είμαστε εμείς, όχι η οικογένειά μας, μόνο ένας μακρινός συγγενής, μόνο ένας μακρινός σαγηνευτής.