• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Ο φεμινισμός του γουόντερ μπρα
Έπεσε το μάτι μου σήμερα σε μια «κριτική» (υβρεολόγιο πες το καλύτερα) της Έλιας Ζερβού στην πρωθυπουργική σύζυγο Π. Μπαζιάνα. Μια «κριτική» που μπορεί να συνοψιστεί στο ότι η κα Μπαζιάνα ήταν σε μια τόσο ιστορική φωτογραφία, με τον πλανητάρχη Ομπάμα και τη σύζυγό του πρόσφατα στις ΗΠΑ, χωρίς να φορά ένα σουτιέν της προκοπής, με αποτέλεσμα το στήθος της να φαίνεται πεσμένο.
 
Δεν περιγράφω άλλο, όποιος θέλει μπορεί να βρει τα υπόλοιπα, αλλά στέκομαι σε όλο αυτό επειδή η κα Ζερβού διευθύνει (αν δεν κάνω λάθος) ένα σάιτ στο οποίο γράφουν ως επί το πλείστον γυναίκες και που έχει και ένα, ας το πούμε, φεμινιστικό προφίλ. Πράγμα που ανοίγει δρόμο για προβληματισμό, πώς από τις «σουφραζέτες», τις γυναίκες δηλαδή των αρχών του περασμένου αιώνα που μετά κόπων και βασάνων διεκδικούσαν - και κέρδιζαν - το δικαίωμα ψήφου για το φύλο τους, από τις οργισμένες νέες των 60ς, τη διεκδίκηση της ισότητας στην εργασία, του δικαιώματος στην έκτρωση περάσαμε, σε αυτό που μπορεί πολύ ανοιχτά να ονομαστεί γυναικείο κίνημα, στον φεμινισμό του γουόντερ μπρα. Σε ένα δηλαδή ερμαφρόδιτο πράγμα, φορείς του οποίου εξακολουθούν να 'ναι γυναίκες και μάλιστα με ένα πολλές φορές επιθετικό, «λιμανίσιο» στυλ, που προτάσσει το σούπερ σέξι γυναικείο κορμί με όλα τα αξεσουάρ του (σέξι εσώρουχα κτλ) ως την τελευταία λέξη στη γυναικεία απελευθέρωση.
 
Λέω ερμαφρόδιτο γιατί αυτό το πράγμα, αυτή η τάση έχει αφομοιώσει σχεδόν κάθε στερεότυπο γύρω από το γυναικείο κορμί που διατυμπανίζεται μέσα από τηλεοπτικές διαφημίσεις, περιοδικά ή ιστοσελίδες μόδας, τη βιομηχανία του πορνό, πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα, έναν στρατό ολόκληρο μέσων απεικόνισης της σημερινής γυναίκας ως πάνω και πριν απ' όλα sex symbol, ως ένα πλάσμα που ορίζεται μέσα από την - ωμή πολλές φορές - σεξουαλικότητα που αποπνέει και τα ερωτικά ένστικτα που ξυπνά στους άλλους. Ντύνοντας αυτή τη βαθιά στερεοτυπική (και αναμφίβολα επιδερμική, περιοριστική, μονοδιάστατη) εικόνα της γυναίκας με ένα «φεμινιστικό» περιτύλιγμα και σερβίροντάς τη ως μια πολύ σημερινή, «γυναικεία» άποψη ζωής σε αντιδιαστολή με άλλες, παρωχημένες. Προσφέροντας άφθονη τροφή για σκέψη όχι μόνο πάνω στην εντυπωσιακή αυτή μετάλλαξη του κινήματος απελευθέρωσης των γυναικών αλλά και στο πώς κάποιες γυναίκες μπορεί να έχουν τόσο εσωτερικεύσει τις διάφορες στερεοτυπικές απεικονίσεις του φύλου τους που να τις μεταποιούν σε «φεμινιστικό» λόγο τον οποίο μάλιστα υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια...