Θωμάς Ξωμερίτης: Πολύ λίγο, πολύ αργά…

Κάλλιο αργά παρά ποτέ είχα γράψει πριν δέκα χρόνια για τη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης που είχε ξεκινήσει στην Καμπότζη με στόχο τη γενοκτονία από τους Ερυθρούς Χμερ στη χώρα. Η φωτογραφία ήταν του Κούινγκ Γκουέκ Εαβ, του περιβόητου Ντουκ, του επικεφαλής του συγκροτήματος S-21, ενός πρώην σχολείου που οι Ερυθροί Χμερ μετέτρεψαν σε φυλακή και ανακριτικό κέντρο.

Έκλεισε πριν από μερικές μέρες η δίκη, καταδικάζοντας τρεις σε ισόβια. Δύο υψηλόβαθμα στελέχη των Ερυθρών Χμερ και τον ίδιο τον Ντουκ. Μια δίκη που κράτησε 11 χρόνια και κόστισε 300 εκατομμύρια δολάρια και για την οποία υπάρχουν μεγάλες αμφιβολίες αν απέδωσε δικαιοσύνη.

Μου είχαν κάνει εντύπωση οι άνθρωποι στην Καμπότζη. Η στωικότητά τους και η παραίτησή τους, η αντίθεση αυτού που διαπίστωνα ως κοινό χαρακτήρα με τους πρόσχαρους Ταϊλανδέζους και τους σβέλτους Βιετναμέζους. Το είχα αποδώσει στο βάρος που άφηνε στη συνείδηση αυτό που ονομάστηκε γενοκτονία. 1,7 εκατομμύρια ψυχές που μαρτύρησαν όλες και που στην ουσία ήταν η σφαγή ενός λαού από τον εαυτό του. Σ’ αυτήν δεν συμμετείχαν μόνο οι τρεις καταδικασθέντες. Ούτε μόνο όσοι άλλοι λίγοι, ηλικιωμένοι κι αυτοί, κάθισαν στο εδώλιο και πέθαναν στη διάρκεια των 11 χρόνων.

Ποια δικαιοσύνη χωρά σε μια αυτοκτονία;

Όταν μάλιστα η αποσταθεροποίηση της χώρας ξεκίνησε από εξωτερικούς παράγοντες, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα του Πολ Ποτ πήρε δύναμη μέσα στην αναστάτωση, στην καταστροφή και στο φόβο που έφεραν οι διαρκείς επεμβάσεις των Βιετναμέζων κομμουνιστών και των αμερικανικών δυνάμεων στις αγροτικές περιοχές της χώρας.

Δικαιοσύνη… Εδώ ζητάνε από τη χώρα τα λεφτά του δανείου πίσω.

Δείτε επίσης:

Domestic

Πρωινάδικα, αδειανά πουκάμισα και ελίτ

Ατέλειωτος μύθος…