Η Ιρλανδία είναι η πρώτη χώρα στην οποία καλούνται οι πολίτες της (την Παρασκευή στις 22 του μήνα) ν’ αποφασίσουν μέσω δημοψηφίσματος για τροποποίηση στο Σύνταγμα που θα επαναπροσδιορίζει το θεσμό του γάμου, συμπεριλαμβάνοντας τα ομόφυλα ζευγάρια. Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι η πλειοψηφία των Ιρλανδών θα ψηφίσει υπέρ της τροποποίησης. Να σημειωθεί πάντως ότι ίσως τα προγνωστικά αναφορικά μ’ ένα ζήτημα δικαιωμάτων είναι διαστρεβλωμένα, καθώς πολλοί απ’ όσους προτίθενται να ψηφίσουν κατά προτιμούν να παραμένουν σιωπηλοί μπροστά στην πόλωση απόψεων που γεννά το ζήτημα και πιθανό στιγματισμό τους από μερικούς ταγμένους, σκληροπυρηνικούς υπερασπιστές της πολιτικής ορθότητας.

 

Τη γνώμη μου για τα δημοψηφίσματα όσον αφορά στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων την έχω πει. Αποτελούν ανελεύθερους χειρισμούς κι επιλογές, αφού αφήνουν την απόφαση σχετικά με την ελεύθερη ύπαρξη και έκφραση συναινούντων ενηλίκων στην κρίση της πλειοψηφίας. Και ουσιαστικά στη βάση τους υπάρχει προκατάληψη, καθώς καλείται ν’ αποφασίσει η πλειοψηφία κατά πόσο μια μειοψηφία είναι ικανή (βλέπε μη-επικίνδυνη) στην ανατροφή παιδιών. Σίγουρα, πολλοί που θα ψηφίσουν κατά στην Ιρλανδία θα δήλωναν σοκαρισμένοι αν μια υποθετική χώρα διοργάνωνε δημοψήφισμα για δικαίωμα ψήφου σε μια μειονότητα πολιτών της. Δεν θα βρισκόταν στη βάση του δημοψηφίσματος το ερώτημα – δηλαδή η προκατάληψη – κατά πόσο είναι ικανή η μειονότητα ν’ αποφασίζει για την τύχη της χώρας;

 

Εύχομαι για το καλό των ομοφυλόφιλων στην Ιρλανδία - κι όχι μόνο εκεί. Εύχομαι επίσης να είναι η τελευταία φορά που μια χώρα αποφασίζει ν’ αντιμετωπίσει τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων μέσω δημοψηφίσματος. Όχι μόνο για το καλό των ομοφυλοφίλων παντού, αλλά για το καλό των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων γενικότερα.