Sraosha: Πώς βλέπεις τα πράγματα;

Ο ελληνικός λαός εισήλθε σε μια παύση κινητοποιήσεων μετά τον Φεβρουάριο του 2012, η οποία ακολούθησε μια σχετικά ζωηρή εξεγερτική κίνηση, για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας τέλος πάντων. Η προσφιλής εξήγηση υπήρξε ότι ο λαός ηττήθηκε από τη φονική και αδιάκριτη βία της αστυνομίας. Ενδεχομένως ήτανε μια εξήγηση που εξυπηρετούσε την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ: τι είδους απαιτήσεις μπορεί να έχει ένας ηττημένος λαός;

Πολλοί τότε κατηγορούσανε τον ΣΥΡΙΖΑ για διάφορα: από πλήρη ανικανότητα μέχρι ότι είναι τέλεια ενορχηστρωμένη συνωμοσία, από παλαιοπασοκισμό μέχρι αριστερισμό ή σταλινισμό κ.ο.κ. Όσοι το 2016 αισθάνονται δικαιωμένοι που, βαρώντας στον γάμο του Καραγκιόζη μεταξύ 2010 και 2015, πέτυχαν κάτι στην τύχη, ας θυμούνται ότι η κριτική της θεολογίας του Αποστόλου Παύλου (του ΣΥΡΙΖΑ του 2012) ούτε ερμηνεύει ούτε προοικονομεί τα έργα του Θεοδόσιου του λεγόμενου "Μεγάλου" (του ΣΥΡΙΖΑ του 2016).

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε και μετά επανήρθε τον Σεπτέμβριο του 2015. Ενδιάμεσα έγινε μάλλον κατά λάθος ένα ιστορικό δημοψήφισμα το οποίο επιβεβαίωσε τρία πράγματα:

Είναι πολύ περιορισμένες και η εξουσία των ΜΜΕ επί των συνειδήσεών μας και η αποτελεσματικότητα της τερατώδους μηχανής προπαγάνδας που πήρε μπρος το 2010 και συνεχίζει να δουλεύει φασόν.
Στη μνημονιοκρατία αντιτίθεται περίπου το 62% του εκλογικού σώματος.
Η ταξικές διαιρέσεις βάθυναν πολύ από το 2010.

Με αναίδεια, δειλία και κυνισμό ο ΣΥΡΙΖΑ αγνόησε το δημοψήφισμα και συνέχισε την επαχθή (όχι "απεχθή") μνημονιοκρατία. Οι φτωχοί πληθαίνουν· οι αυτοχειρίες συνεχίζονται· αμέτρητες οικογένειες ζουνε με θλίψη, μακαρόνια και στα σπίτια παπππούδων· έχουμε γεμίσει άστεγους και πένητες, κάποιοι από τους οποίους προέρχονται από τη μεσαία τάξη που αποσαθρώνεται· οι έμποροι υποφέρουν· η αποβιομηχανίση είναι πια επιδημία· η αστυνομία και η δικαιοσύνη είναι όπως τις ξέραμε επί Σαμαρά· το κράτος πρόνοιας φυτοζωεί· μας ταΐζουν έθνος, ηθικό πανικό κι Ορθοδοξία. Επιπλέον ξεπουλιούνται τα πάντα και περνούν νόμοι που εξασφαλίζουν τη συνεχιζόμενη δήωση των αγέννητων γενεών.

Παράλληλα σχεδόν κάθε κοινωνική αντίδραση σίγησε: είτε γιατί δαιμονοποιείται και κατασυκοφαντείται, είτε λόγω απελπισίας, είτε γιατί οι πρώην φορείς της διαμαρτυρίας τακτοποιήθηκαν από την κυβέρνηση (κάποιοι άλλωστε αντιδρούσαν το 2010-2015 με σκοπό να διοριστούν), είτε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εκ του αποτελέσματος επιβεβαίωσε την ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) και την πολιτική του να πορευτούμε όπως μας αφήνουν. Ταυτόχρονα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάπου κρύβεται, η ΛΑΕ είναι μια θλιβερή παράτα, το ΚΚΕ η γνωστή όπερα της πεντάρας με τα μεγάλα ηθικά διδάγματα και την αγκυλωμένη εικονογραφία του.

Πολλοί αρέσκονται να κομπάζουν ότι τα είχανε προβλέψει όλα αυτά επειδή οι Συριζαίοι είναι ανίκανοι, αδίστακτοι ή και τα δύο. Εγώ θα αντιτείνω ξανά αφενός ότι άλλες οι αντιρρήσεις μας στον Απόστολο Παύλο και άλλο η κριτική μας στη βασιλεία του Θεοδοσίου, αφετέρου ότι δεν μας ενδιαφέρει καν η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού του ΣΥΡΙΖΑ: στην πολιτική μάς ενδιαφέρει το τι κάνεις, όχι ποιος είσαι.

Για να κάνω σαφέστερο το δεύτερο σημείο: μας ενδιαφέρει η ερωτική ποίηση του Ελύτη κι όχι ποιες είναι οι αφορμές της, το έργο του Παπαδιαμάντη και όχι αν ήταν παρθένος, τα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι και όχι οι φρικώδεις πολιτικές απόψεις του. Τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον εκλέξαμε ούτε γιατί "τον πιστέψαμε", ούτε γιατί "είναι καθαροί" -- τουλάχιστον όχι όλοι. Τον εκλέξαμε να κάνει μια δουλειά, που δεν την κάνει. Γιατί όχι τον θίασο του ολίγιστου Μητσοτάκη Jr. λοιπόν;

Θα αντιτείνει κανείς ότι από νωρίς διαφάνηκε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλύσει τη Μνημονιοκρατία ή, πολλώ μάλλον, να ηγηθεί μιας προσπάθειας του ευρωπαϊκού Νότου εναντίον του ορντολιμπεραλισμού και της γερμανικής "πολιτικής Σουηβής σπιτονοκοικυράς". Βεβαίως, και στις εξωμνημονιακού χαρακτήρα πολιτικές του ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε ολίγιστος με εξαίρεση κάποια δειλά κι ασυνάρτητα βήματα στην Υγεία, τη διαχείριση του προσφυγικού μέχρι που έπαθαν μαζικό Δένδια, το σύμφωνο συμβίωσης και την ιθαγένεια. Πράγματα που θα έκανε και μια κυβέρνηση ΓΑΠ, φερ' ειπείν.

Έτσι εγώ βλέπω τα πράγματα.