• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Mitch Griffiths: Inebriated nation
Ταλληράκια ξανά
Sraosha | 23.05.2016 | 23:48
Ταλληράκια κριτικής

1.
Αν ξέρεις από φαγητό, δεν ασχολείσαι με τα γαριδάκια. Ούτε θα καθήσεις να προβληματιστείς ποια γαριδάκια είναι πιο θρεπτικά ή με λιγότερα λιπαρά: όλα τους γαριδάκια είναι, κοινώς: σκατολοΐδια. Εντάξει λοιπόν, τα σνομπάρεις τα γαριδάκια: σίγουρα. Αλλά δε θα βγάλεις καναπεδάκια με γαρίδες κοκτέιλ κάθε φορά που θα ανοίξουν μπύρες. Ενίοτε θα βγάλεις και γαριδάκια, μια χαρά είναι για τραγήματα (για μπυρομασούλημα). Εκτός και αν δεν πίνεις τίποτε χθαμαλότερο από μερλό ("κρασί για γκόμενες και άσχετους"), οπότε κακώς διαβάζεις κάτι που τιτλοφορείται "ταλληράκια".

Αν πάντως αρνείσαι πεισματικά, εν είδει νηστευτή, να φας γαριδάκια ή πατατάκια, καλά κάνεις: τ' αρεσούμενο του ανθρώπου, το καλύτερο του κόσμου. Αν όμως αναλώνεσαι στο να σαρκάζεις όσους φτιάχνουν γαριδάκια, ή και να τους χλευάζεις και να τους βρίζεις, το πρόβλημά σου δεν έχει να κάνει με τη γευσιγνωσία και τη γαστρονομία: ενδεχομένως πικάρεσαι επειδή τα καναπεδάκια σου με γαρίδες κοκτέιλ δεν πουλάνε όσο τα γαριδάκια, και ορθώς δεν πουλάν όσο τα γαριδάκια. (Εμένα πάντως, ούτε τα καναπεδάκια με γαρίδες κοκτέιλ μού αρέσουν.)

2.
Οποιαδήποτε κουβέντα περί λογοτεχνίας που διεξάγεται με όρους βιογραφισμού είναι κατακριτέα. Επίσης, είναι ανελλιπώς προσβλητική, ακόμη κι αν σκοπεύει να εκθειάσει. Λ.χ. "Ο Χ αντλεί από τις εμπειρίες του για να τις μετουσιώσει σε ποίηση...". Δηλαδή αν δεν είχε εμπειρίες, θα έγραφε λίστες για τον Σκλαβενίτη.

3.
Κοινότοπο: η κριτική ιδεών και αρχών είνα πολύ πιο δύσκολη από την κριτική χαρακτήρων και (βεβαίως) προθέσεων. Αλλά μόνον η κριτική ιδεών σε κάνει κριτικό.

4.
Η έντυπη επανάπαυση στον καζουισμό ("είδα προχτές έναν ρινόκερο και συνειδητοποίησα...") και η επίδειξη ευχέρειας στη σύγκριση με όσα δεν γνωρίζω σε ικανό βάθος ("τα μουλάρια και οι νταλίκες έχουν κοινό στοιχείο την πρόσφυση σε τέσσερα σημεία...") πρέπει να αποτελούν συμπτώματα εκβαρβάρωσης της πνευματικής ζωής -- εκβαρβάρωσης α λα "παρακμή και πτώση" εννοώ.

5.
Pick your battles: 95% of everything is crap, anyway. Δεν γίνεται να ασχολούμαστε με το τι γράφει κάθε κατά Cipolla ηλίθιος, χρήσιμος ή μη: πολλες φορές αντί να αναιρούμε, απλώς έτσι αυξάνουμε την απήχηση αυτού που γράφει.


Ταλληράκια πολιτικής

1.
Όποιος επιχειρηματολογεί στο όνομα της κοινής λογικής, του προφανούς, του εκ των πραγμάτων αναγκαίου, του αυτονόητου είναι πιο καργιόλης (ναι, με γάμα) από εκείνον που "θεωρητικολογεί", αφού ο μεν κρύβει τη θεωρία του ενώ ο δε την επιδεικνύει σε περίοπτη θέση. Επιχείρημα χωρίς θεωρία, έστω και στοιχειώδη, δεν υπάρχει.

2.
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι το καθρέφτισμα του σταλινισμού. Με παρόμοιες, αν όχι πανομοιότυπες, συνέπειες επί του πεδίου.

3.
Οι φίλοι της ανοιχτής κοινωνίας καταλήγουν τελικά να γίνουν οι δεινότεροι εχθροί της, αφού οριοθετούν την "κοινωνία" αυστηρά εκεί όπου η δική τους περίκλειστη ελίτ συνορεύει με την (υπόλοιπη) κοινωνία.

4.
Δε φταιν οι μικροαστοί και οι νοικοκυραίοι: αυτοί είναι αυτοί που είναι. Όλοι οι υπόλοιποι φταίνε / φταίμε.


Ταλληράκια σοσιαλμηντιακά

1.
Φίλες, αν έχετε ψεύτικο προφίλ που κοσμεί ένα μπουκέτο από δελεαστικές φωτογραφίες ρουφηγμένες από σάιτ γνωριμιών, συνοδών, συνοικεσίων κτλ., το ξέρουν όλοι. Γιατί δεν εμπλουτίζεται. Το μπουκέτο.

2.
Φίλοι, αν δεν έχετε πραγματικά και μπάνικο και περήφανο και καλλίγραμμο πουλί, μη στέλνετε φωτογραφία του μέσα στα πρώτα 5-10 ίνμποξ. Όσο και να το καμαρώνετε. Όπως έλεγε κι ο Τοτός, για να το κάνω διφραγκάκια, κάποιες πατάτες τρώγονται αλλά δεν βλέπονται. Κρίμα λοιπόν να χαλάσετε με μια εικόνα αυτό που ενδεχομένως το Ding an sich (ή το ding-a-ling) θα μπορούσε να πετύχει.

3.
Τα σοσιαλμήντια είναι προέκταση της κοινωνίας, δεν είναι ένας άλλος κόσμος. Όλες οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις μας γίνονται υπό περιορισμούς, διαφορετικούς κάθε φορά. Η πολλή ενασχόληση με το πώς και το τι των σοσιαλμήντια είναι ανάλογη με το να ασχολούμαστε παλιότερα με το πώς και το τι των μικρών αγγελιών ή των προξενιών δι' αλληλογραφίας ή του θεσμού των pen pal.

4.
Τα σοσιαλμήντια ενθαρρύνουν την αβάσταχτη ελαφρότητα. Επίσης ενθαρρύνουν την εκμυστήρευση. Τέλος, καλλιεργούν την οικειότητα, που όμως συνυπάρχει με τη δυνατότητα πλήρους και οριστικής διαγραφής κάποιου από τον κύκλο σου. Κατά τα άλλα ισχύει το 3. από πάνω.
 
[Από το μπλογκ Sraosha]